Αξιότιμοι Κύριοι (ες), Αγαπημένοι Φίλοι (ες),

Δεν ξέρω αν η μνήμη πονεί όπου την αγγίξεις, όπως έλεγε ο Σεφέρης.

Δεν ξέρω αν η μνήμη είναι γειτόνισσα των τύψεων, όπως έλεγε ο Ουγκώ.

Δεν ξέρω αν έχει σημασία ποιοι ήταν στ’ αλήθεια οι άνθρωποι που πέρασαν απ’ τη ζωή μου.

Ξέρω σίγουρα ποιοι ήταν _για μένα_ οι άνθρωποι που πέρασαν απ’ τη ζωή μου, ξέρω πως κάθε συμμετοχή τους ήταν η γέννηση μιας ανάμνησης.

Είμαι οπαδός της άποψης πως αν δεν θέλεις να σε ξεχάσουν αμέσως μόλις φύγεις, είτε γράψε πράγματα που αξίζει να διαβαστούν, είτε κάνε πράγματα που αξίζει να γραφτούν.

Και θέλω να πιστεύω πως αυτό έκανα σε όλη μου τη ζωή…

Ζώντας με την ελπίδα πως κι εγώ κάποια στιγμή θα γίνω ανάμνηση για όλους όσους κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια, σε εκείνο το μακρινό Χθες, σε τούτο το σημαντικό Σήμερα, θέλω να γιορτάσω.

Θέλω να γιορτάσω, όχι το ότι έγραψα κάτι που άξιζε να γραφτεί (αυτό δεν θα το κρίνω εγώ), ούτε ότι αυτά που θυμάμαι εγώ έγιναν στ’ αλήθεια έτσι όπως τα θυμάμαι. Άλλωστε οι αναμνήσεις ποτέ δεν είναι ανόθευτες, χρωματίζονται πάντα απ’ όλα όσα ζήσαμε μετά.

Θέλω να γιορτάσω ότι αυτά που σήμερα αποτελούν αναμνήσεις μου, κάποτε τα έζησα!  Θέλω να γιορτάσω όλες εκείνες τις αόρατες παρουσίες που ζούνε μέσα μου, θέλω να γιορτάσω όλες εκείνες τις στιγμές, καλές και κακές, όλες εκείνες τις μυρωδιές, όλα εκείνα τα αγγίγματα ή τους αποχαιρετισμούς που έγιναν αγάπη και ζούνε στην καρδιά μου.

Και σε τούτο το γιορτάσι της ζωής μου, σας θέλω μαζί μου…

Δεν είχα ούτε σχέδιο, ούτε πλάνο να γράψω τούτο το βιβλίο.  

Όλα  τα βιβλία που μέχρι τώρα έχω γράψει είναι  επιστημονικά. Ούτε έγραψα τα είκοσι τόσα αφηγήματα με τη σειρά, το ένα μετά το άλλο.

Πριν από τρία χρόνια, παραμονές Χριστουγέννων, αφού τσιπούρωσα, ήμουνα σε μια κατάσταση ευφορίας. Θυμήθηκα, εκείνα τα Χριστούγεννα του 53, τα πρώτα ελεύθερα από την πατριαρχική οικογένεια, στο πρώτο καινούργιο σπίτι και άρχισα για ώρες να γράφω, να ζωγραφίζω, μάλλον τις θύμησές μου στην ταμπλέτα μου. 

Αργά το βράδυ το ολοκλήρωσα· ήταν το: «Χριστούγεννα 1953-54: Χριστούγεννα ζωής». Το ανάρτησα στο Facebook. Κολακευτικά τα σχόλια. Αναρίθμητες  καρδούλες. Άρεσε πολύ. Με την ίδια συνταγή, ύστερα από τρεις μήνες αφηγήθηκα: «Τα Γενέθλιά μου, σήμερα, 10 Μάρτη,  «Αχ, βρε μάνα, πόσο μεγάλη ήσουνα!». Ακολούθησαν, τυχαία, αλλά μετά από κέφι και άλλα κομμάτια από τη ζωή μου. Ύστερα, άρχισαν πολλοί:  Ο Γιώργος, ο Κώστας, ο Θόδωρος, η Λίνα, η Εύα, η Ελένη, ο Γιάννης, η Τόνια, η Ζωή να με ενθαρρύνουν, παροτρύνοντάς με να τα συμμαζέψω όλα σε ένα μεγάλο αφήγημα. 

Το Δικό Μου Χθες. Το Δικό Τους Χθες. Το Δικό Μας Χθες. 

Έτσι, ήλθε αυτό το βιβλίο. Ανήκει σε όλους, κάπου εκεί στα γραφόμενα ο καθένας και η καθεμιά βρίσκουν κομμάτια από τη ζωή τους. Επιπλέον, το ήθελα πολύ και για μένα αυτό το βιβλίο. Ήθελα να ευχαριστήσω, να γονατίσω στη μνήμη τους και να τιμήσω όλα μου τα αγαπημένα πρόσωπα, άλλα φευγάτα για μακρινό ταξίδι και άλλα στη ζωή. Πέρασα και περνώ πολύ καλά μαζί τους.

Γεννήθηκα τον Μάρτιο του 1945, στο χωριό Περιστέρα. Η παιδική μου ηλικία γεμάτη δύσκολες, αλλά και χαρούμενες στιγμές. Από την αρχή της ζωής μου είχα και αντιμετώπισα χτυπήματα, όπως η εκτέλεση του παππού μου από τους Γερμανούς και ασθένειες που επηρέασαν τη μάνα μου κι εμένα. Μίλησα στα πέντε μου. Η γιαγιά μου, η Θεοπούλα, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, όπως και η δεύτερη μητέρα μου, η Ζωή Βησσαρίου, που με θήλασε όταν η μητέρα μου ασθένησε.

Η Περιστέρα, γνωστή και ως Τσιάσι κατά την Οθωμανική περίοδο, είναι ένας μικρός συνοικισμός στη βορειοδυτική Θεσσαλία, κοντά στην Καλαμπάκα. Έχει 240 κατοίκους, κυρίως γεωργούς και κτηνοτρόφους και περιβάλλεται από φυσική ομορφιά, όπως τον ποταμό Πηνειό και λόφους κατάφυτους με βελανιδιές. …

Χρωστάω πολλά και μόνο ευχαριστώ μπορώ να δώσω στην κα Εύα Τσαροπούλου γιατί πέρα από επαγγελματική επιμέλεια έκανε μια από καρδιάς επιμέλεια: στη γλώσσα, στη σύνταξη, στη λιτότητα και αποφυγή ‘ευαίσθητων κορωνών’ σα να ζούσε το δικό μου χθες. Ήταν πάντα αυστηρή, στο δίλημμα χρήσιμη και σωστή ή ευχάριστη, πάντα δρούσε σωστά. Θερμά σε ευχαριστώ Εύα.

Σπιτική γαλήνη, και παρότρυνση και στήριξη, και αγάπη χρειάζονται για να γράψεις ένα βιβλίο. Όλα αυτά μου τα εξασφάλισε η δική μου Λίνα, η Γυναίκα μου, με το γ κεφαλαίο. Σε ευχαριστώ θερμά Λίνα για τη στήριξη και την πνευματική τροφή και έμπνευση που μου έδωσες.

Πολλοί οι συγγενείς, συνάδελφοι και φίλοι απόψε, όλοι τους, με περίσσεια χαρά αποδέχθηκαν την πρόσκλησή μου. Αυτό σημαίνει, πολλά, μα πάρα πολλά για μένα! Τους Ευχαριστώ Θερμά! Ωστόσο,   λόγω του περιορισμένου χώρου, δεν προσκάλεσα άλλους τόσους. Απολογούμαι γι’ αυτό!

Περιεχόμενα

1. Γεννήθηκα και μεγάλωσα…άφησα πίσω τα 18!
2. Χωριό μου, χωριουδάκι μου: Περιστέρα Καλαμπάκας
3. Χριστούγεννα 1953-54: Χριστούγεννα ζωής
4. Κάποτε στους Αγίους Θεοδώρους, στο χωριουδάκι της μάνας μου
5. Αχ, βρε Μάνα, πόσο μεγάλη ήσουνα!
6. Η καλή μου η γιαγιά, η Θεοπούλα!
7. Δύο Απριλίου του 1944
8. Αχ, Πατέρα, πόσο, Ντρεπόμουνα, χθες, που ήσουνα αγρότης και Καμαρώνω τώρα!
9. Τα γενέθλιά μου σήμερα, 10 Μάρτη!
10. Το πάρτι της ζωής μου, Μάρτης 1966!
11. Πάσχα στο χωριουδάκι μου το 1956
12. Χριστουγεννιάτικη αγρυπνία στην Ιερά Μονή της Θεοτόκου Βυτουμά, στα Μετέωρα
13. Η μεγάλη Αποκριά, στο χωριουδάκι μου
14. Η εθνική μας γιορτή, κάποτε στην Καλαμπάκα!
15. Ο καλός μου δάσκαλος!
16. Το Παζάρι στα Τρίκαλα
17. Η Σχολή Μηχανικών Αεροπορίας, η πολυπαινεμένη ΣΜΑ!
18. Η Πρώτη Έξοδος στη Σχολή. Σάββατο 23 Νοεμβρίου 1963!
19. 116 ΠΜ: Ο πρώτος μου έρωτας!
20. 13 Δεκεμβρίου 1967: Τι μέρα κι αυτή!
21. Εξήντα δύο χρόνια και δύο μήνες μετά: Οδοιπορικό αναμνήσεων
22. Ενθυμήματα των αγαπημένων μικρών πατρίδων μου
23. Requiem στον λατρευτό μου γιο Κωνσταντίνο