Το Κέντρο δημιουργήθηκε από μία πλειάδα διακεκριμμένων προσωπικοτήτων και στελεχών από τους χώρους των Ενόπλων Δυνάμεων, του Ακαδημαϊκού και Πανεπιστημιακού κόσμου, καθώς και από τον Διπλωματικό και Επιχειρηματικό κόσμο και από αυτόν των ανήσυχων νέων. Εμπνευστές της ιδέας ήταν οι Αναστάσιος Μπασαράς (Σμχος ε.α. και τ. Ανώτερο στέλεχος του ΝΑΤΟ) και ο Γεώργιος Τσόγκας (Υπνχος ε.α. ΠΝ).

Η οργάνωση και λειτουργία του Κέντρου, πλέον του καταστατικού βασίζονται και στον Κανονισμό Οργανώσεως Λειτουργίας (ΚΟΛ) και διοικείται από 7μελές Εκτελεστικό Συμβούλιο. Και όλα αυτά, έχοντας συναίσθηση της διαχρονικής πορείας και συνεισφοράς του Ελληνισμού στην μακραίωνη πορεία της ανθρωπότητας αλλά και του σύγχρονου κόσμου, αντλώντας την έμπνευσή μας από:

-Την γένεση της δημοκρατίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τους αρχαίους Έλληνες και την μετεξέλιξή της στον δυτικό κόσμο ως σήμερα.

-Την προσέγγιση της πολιτικής πρακτικής με όρους πραγματισμού, όπως αυτή προσδιορίστηκε από τον Θουκυδίδη.

-Την αδιάλειπτη πορεία του Ελληνισμού, από τους αρχαϊκούς χρόνους μέχρι σήμερα, με κοινά συστατικά την ελληνική γλώσσα και πολιτισμό.

-Την μεταμεσαιωνική συμπόρευση του Ελληνισμού με τον Δυτικό και Ευρωπαϊκό κόσμο, εδραζόμενη στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό και στον Χριστιανισμό.

-Την διαχρονική ώσμωση και την αλληλεπίδραση του Ελληνικού με τους άλλους πολιτισμούς.

-Την απαραίτητη κοινωνική συνοχή του Ελληνισμού, βασισμένη στην αξιοκρατία, αλληλεγγύη και αλληλοϋποστήριξη της πατρώας γής από την, ανά την υφήλιο, αναγκαία συνοχή του Ελλαδικού και εξωελλαδικού Ελληνισμού.

-Την ανάγκη αντιμετώπισης του ελληνικού δημογραφικού προβλήματος.

-Την οικονομική, βιομηχανική και τεχνολογική πρόοδο που συντελέστηκε στη Δύση τους τελευταίους αιώνες.

Σπάρτη

Η Αρχαία Σπάρτη: Πολιτειακή Οργάνωση-Κοινωνική Δομή -Νομοθεσία -Αγωγή -Άμυνα -Οικονομία: Τοποθεσία-γεωγραφική θέση της αρχαίας Σπάρτης.

Η κάθοδος των Δωριέων και η δημιουργία της Σπάρτης. Η κοινωνική οργάνωση της Σπάρτης. Ο Λυκούργος: ο μεγάλος νομοθέτης.

Τα όργανα της πολιτείας, η σπαρτιατική λιτότητα, ο λακωνισμός, ο σεβασμός στους γέροντες , ο θεσμός του γάμου στην αρχαία Σπάρτη. Η θρησκεία στην αρχαία Σπάρτη.

Το τέλος της Αρχαίας Σπάρτης: Ελληνιστική και Ρωμαϊκή Σπάρτη.

 Μυστράς

Βυζαντινή εποχή - Μυστράς: Η Μεσαιωνική Καστρο-Πολιτεία και Βυζαντινή Πρωτεύουσα της Πελοποννήσου - η Παλαιολόγια αναγέννηση. Ο Πλήθων ο Γεμιστός και η δράση του στο Δεσποτάτο του Μυστρά. Η Ενετοκρατία στην Πελοπόννησο.

Ο Μυστράς, ήταν μία οχυρωμένη ελληνική πόλη κοντά στην αρχαία Σπάρτη, υπήρξε πρωτεύουσα του βυζαντινού Δεσποτάτου του Μυστρά τον 14ο και 15ο αιώνα, βιώνοντας μία περίοδο ευημερίας και πολιτιστικής άνθησης. Η περιοχή παρέμεινε κατοικημένη καθ' όλη τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου. Τη δεκαετία του 1830, εγκαταλείφθηκε και χτίστηκε η νέα πόλη της Σπάρτης, περίπου 8 χιλιόμετρα ανατολικά.
Η ιστορία του Μυστρά αρχίζει από τα μέσα του 13ου αιώνα, όταν ολοκληρώθηκε η κατάκτηση της Πελοποννήσου από τους Φράγκους. Στην Πελοπόννησο οι Φράγκοι εγκαταστάθηκαν το 1204. Το 1259, στη μάχη της Πελαγονίας, στην οποία συγκρούστηκε το πριγκιπάτο της Αχαΐας με την αυτοκρατορία της Νίκαιας, οι Φράγκοι ηττήθηκαν και παραχώρησαν στο Βυζάντιο τα κάστρα της Μεγάλης Μαΐνης, της Μονεμβασιάς και του Μυστρά.
Μετά από το 1262, ο Μυστράς έγινε έδρα βυζαντινού στρατηγού, του «σεβαστοκράτορος», ο οποίος άλλαζε κάθε χρόνο και διοικούσε όλη την Πελοπόννησο. Το 1348 δημιουργήθηκε το Δεσποτάτο του Μορέως, με πρώτο δεσπότη τον Μανουήλ Καντακουζηνό. Το 1429 δημιουργήθηκε ένα δεύτερο δεσποτάτο στο Μοριά, με έδρα τη Γλαρέντζα, ηγέτης του οποίου ορίστηκε ο Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος, ενώ το 1430 ιδρύθηκε και τρίτο, με έδρα τα Καλάβρυτα, με δεσπότη τον Θωμά Παλαιολόγο. Το 1443 ο Κωνσταντίνος έγινε δεσπότης του Μυστρά, θέση στην οποία παρέμεινε ως το 1448, οπότε χρίστηκε αυτοκράτορας -ο τελευταίος- της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τελευταίος δεσπότης του Μυστρά ήταν ο Δημήτριος Παλαιολόγο.
Σοφοί, καλλιτέχνες και λόγιοι συγκεντρώνονταν στην αυλή του Δεσπότου, σπουδαιότερος και σημαντικότερος απ' όλους ο Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων. Στις 30 Μαΐου του 1460, ο Δημήτριος Παλαιολόγος παρέδωσε χωρίς μάχη τον Μυστρά στους Οθωμανούς και προσκολλήθηκε στην αυλή του σουλτάνου.

Μεσσήνη

Η Μεσσήνη ήταν αρχαία πόλη της Μεσσηνίας, στο νοτιοδυτικό τμήμα της Πελοποννήσου. Η αρχαία πόλη ιδρύθηκε το χειμώνα του 370 π.Χ. από το Θηβαίο στρατηγό Επαμεινώνδα, μετά τη νίκη του επί των Σπαρτιατών στη μάχη των Λεύκτρων και την εισβολή του στη Λακωνία.

Ο Επαμεινώνδας απελευθέρωσε τη Μεσσηνία από τη σπαρτιατική επιρροή και επέλεξε τους πρόποδες του όρους Ιθώμη για να χτίσει την πρωτεύουσα των ελεύθερων Μεσσηνίων. Η πόλη ονομάστηκε από τη μυθική βασίλισσα Μεσσήνη, κόρη του βασιλιά του Άργους Τριόπα. Έτσι ξεκίνησε το χτίσιμο του τείχους, μετά από θυσίες των συμμάχων προς τους τοπικούς θεούς και ήρωες, και υπό τη συνοδεία βοιωτικών και αργείτικων αυλών.

Η πόλη παρέμεινε πολιτιστικό κέντρο της Μεσσηνίας κατά τα ρωμαϊκά χρόνια και τουλάχιστον μέχρι τα τέλη του 4ου αι. μ.Χ. Το 365 ο μεγάλος σεισμός που χτύπησε την Ανατολική Μεσόγειο πιθανότατα είχε σημαντικές επιπτώσεις και στη Μεσσήνη.

Επανάσταση - Μάνη

Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας η Πελοπόννησος, όπου οι κοτζαμπάσηδες ήταν η πλέον αντιπροσωπευτική ελληνική ελίτ ήταν χωρισμένη σε πολλά βιλαέτια κι ένα μικρό μπεηλίκι, κατά παραχώρηση της Πύλης, τη Μάνη. Στη Μάνη, το σύστημα των προυχόντων αρθρωνόταν με τις τοπικές καπετανίες. Η Μάνη εκτός από την σημαντική κοινωνική καθυστέρηση έναντι της υπόλοιπης Πελοποννήσου, χαρακτηριζόταν και από μια σχετική θεσμική αυτοτέλεια. Οι Μανιάτες διατηρούσαν κι ένα ακόμα σημαντικό προνόμιο, το δικαίωμα της οπλοφορίας.

Ωστόσο, παρά τις αντιπαλότητες και τις διαμάχες μεταξύ των μεγάλων οικογενειών της περιοχής, κατά τις τελευταίες δεκαετίες της Τουρκοκρατίας σημειώθηκαν αρκετά επαναστατικά κινήματα και οργανώθηκε η καθολική συμμετοχή των Μανιατών στη μεγάλη επανάσταση.

Στη Μάνη, όπως και σε άλλες επαρχίες της Πελοποννήσου, υπήρχαν διαφωνίες ως προς το ποιος ήταν ο κατάλληλος χρόνος για την έναρξη της επανάστασης. Ο Πετρόμπεης είχε μυηθεί στην Εταιρεία αλλά χωρίς να του αποκαλυφθεί ποτέ η αρχή, πράγμα το οποίο σταθερά επεδίωκε.
Από τις γραπτές πηγές παραδίδεται ότι τις παραμονές της επανάστασης οι αρχιερείς και πρόκριτοι της Αχαΐας, που επίσης είχαν αποφύγει την κράτησή τους στην Τριπολιτσά, ζήτησαν από τον Πετρόμπεη να αρχίσει πρώτη η Μάνη τον αγώνα. Έτσι, ακολούθησε η συγκέντρωση όλων των Μανιατών οπλαρχηγών, ύστερα από πρόσκληση του Πετρόμπεη, την 17η Μαρτίου 1821, στην Τσίμοβα, τη σημερινή Αρεόπολη, που ήταν η πρωτεύουσα των Μαυρομιχαλαίων.

 

Τη Συνεδριακή δράση συντονίζει: 

 Η Βίκυ Φλέσσα.

Διακεκριμένη δημοσιογράφος της ΕΡΤ.

Κλασική φιλόλογος.

 

 

B- Βίντεο Δράσεων & Προβολής Επετείου

1. Εισαγωγικό Ενημερωτικό Βίντεο Προβολής, 23/4/2023

 

 C-Εισηγητές

 

Αλιπράντης Ανδρέας-Διονύσιος

Γεννήθηκε  στην Αθήνα και  αποφοίτησε από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στη συνέχεια φοίτησε  στη  Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του  Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ).

Ασχολήθηκε σε διάφορες τεχνικές  εταιρείες,  σε μελέτες λιμενικών και οικοδομικών έργων και σε πάσης φύσεως τεχνικά έργα.

Διετέλεσε Πραγματογνώμων του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος (ΤΕΕ), Διαιτητής του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος (ΤΕΕ) καθώς και Πραγματογνώμων του Πρωτοδικείου Αθηνών.

Σήμερα  είναι ομ. Πολιτικός Μηχανικός. Είναι Μέλος Κοινωφελών Οργανισμών και Επιστημονικών  Συλλόγων.

 

 Αποστολίοδης Στάντης

Ο Στάντης Αποστολίδης είναι φιλόλογος, ιστορικός και συγγραφέας.Φιλόλογος και Ιστορικός (1961), γιὸς του Ρένου, ασχολήθηκε επί 25 χρόνια, μαζί μὲ τον αδερφό του Ήρκο, επίσης φιλόλογο, για τη συμπλήρωση καὶ το σχολιασμό της εξάτομης «Ιστορίας του Ελληνισμού», του κλασσικού Γερμανού ιστορικού J. G. Droysen, που μετέφρασε ο πατέρας τους - έργο που βραβεύτηκε το 2012 από την Ακαδημία Αθηνών.
Στη συνέχεια, συγκέντρωσαν και μετέφρασαν όλες τις «Αρχαίες πηγές της Ιστορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου», και τιμήθηκαν για δεύτερη φορά από την Ακαδημία Αθηνών (2015) αλλά και μὲ τὸ Κρατικό βραβείο Απόδοσης από τα Αρχαία Ελληνικά. Τελευταία εξέδωσε μετάφραση της πλατωνικής «Απολογίας Σωκράτους», με διεξοδικό ερμηνευτικό και φιλοσοφικό σχολιασμό.
Στὸ χώρο της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, μετείχαν από κοινού στη συγκρότηση και την ενημέρωση της επτάτομης «Ανθολογίας της Νεοελληνικής Γραμματείας», που είχε ξεκινήσει το 1933 ο παππούς τους, Ηρακλής, και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ενω παρουσίασαν και τις πρώτες φιλολογικὰ σχολιασμένες εκδόσεις των «Απάντων» Καβάφη (2002), και Βιζυηνού (2013), καθώς και του συνόλου του λογοτεχνικού και κριτικού έργου του Ρένου Αποστολίδη, σε 16 ήδη τόμους («Πυραμίδα 67», «Α2», «Απάντηση & ἡ Δίνη», «Καμένα Φρένα», «Τρεις σταθμοί», «Μαύρο καράβι», «Σπορά Ελευθερίας», «Του Κενταύρου» κ.ἄ.).
Στὴν εργογραφία του περιλαμβάνονται επιμέλειες ιστορικών μελετών για την Αναγέννηση και το Βυζάντιο (σειρά Ιονικής Τραπέζης), λευκωμάτων για την Ιωνία και τη Θράκη, και έργων κλασσικής ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας.
Διατήρησε επί 19 χρόνια τακτική στήλη βιβλιοκριτικής στην Ελευθεροτυπία, κρίνοντας με τα αυστηρότερα κριτήρια βιβλία φιλολογικά, ιστορικά, λογοτεχνικά καθώς και μεταφράσεις ξένης λογοτεχνίας.
Διδάσκει στην Ιόνιο Σχολή Αρχαία Ελληνικά, Φιλοσοφία και Ευρωπαϊκό πολιτισμό. 

 

Γερούλης Γεώργιος

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1958. Το 1976 εισήλθε στην Σχολή Ικάρων/τμήμα Ιπταμένων και αποφοίτησε το 1980 με τον βαθμό του Ανθυποσμηναγού. Κατά την διάρκεια της 36τούς θητείας του στην Π.Α. υπηρέτησε ως χειριστής και εκπαιδευτής μαχητικών αφων σε ρόλους αναχαίτισης και βομβαρδισμού, ως εκπαιδευτής εδάφους σε διάφορα σχολεία της Αεροπορίας, στο Κέντρο Αερ. Τακτικής και στη Σχολή Ικάρων. Διετέλεσε επιτελής, τμηματάρχης, Δντής, Υποδιοικητής, Διοικητής, σε διάφορες Μονάδες του ΑΤΑ, της ΔΑΕ, του ΓΕΑ, του ΓΕΕΘΑ και του ΝΑΤΟ.
Είναι κάτοχος μεταπτυχιακών τίτλων (Ma, ΜSc, MPhil και PhD) των Leicester University/UK & ΕΜΠ.
Κατά την διάρκεια της υπηρεσίας του του απενεμήθησαν όλα τα προβλεπόμενα από τον βαθμό μετάλλια και δια μνημονεύσεις καθώς και τρεις ειδικές διακρίσεις & εύφημες μνείες από τους αρχηγούς ΓΕΑ, ΓΕΕΘΑ και από το Υπ. Άμυνας των ΗΠΑ για αντίστοιχες ειδικές επιδόσεις και προσφορές του στις Ε.Δ. και το ΝΑΤΟ. Αποστρατεύθηκε ως ευδοκίμως τερματίσας την αεροπορική του καριέρα το 2011 με τον βαθμό του Αντιπτεράρχου. Έκτοτε ασχολείται ως εξωτερικός συνεργάτης ερευνητής του ΕΜΠ/ΕΠΙΣΕΥ, επισκέπτης καθηγητής στο Διαμεταπτυχιακό πρόγραμμα του Πολυτεχνείου Κρήτης - ΣΣΕ στα μαθήματα Εφαρμοσμένης Επιχ. Ανάλυσης και Τεχνολογίας Αισθητήρων.
Είναι μέλος σε πολλά επιστημονικά ινστιτούτα του εξωτερικού, (ΙΙSS London, IAAA, OC), Πρόεδρος του Συνεταιρισμού των στελεχών της Π.Α., «ο ΙΚΑΡΟΣ», Μέλος του ΔΣ της Αεροπορικής Ακαδημίας Ελλάδος, και Head of Strategic Development του Σουηδικού Ινστιτούτου CEEII (Circular Economy & Eco Innovation Institute).

 

Ζαχαριάς Νίκος

Καθηγητής Αρχαιομετρίας, Περιβαλλοντικής και Πολιτιστικής Τεχνολογίας.

Ο Νίκος Ζαχαριάς σπούδασε Χημικός-Μηχανικός στο Ε.Μ. Πολυτεχνείο και στη συνέχεια εκπόνησε μεταπτυχιακή και διδακτορική έρευνα στο ΕΚΕΦΕ Δημόκριτος ως υπότροφός του (Υπουργείο Έρευνας και Ανάπτυξης) στη θεματική της Φωταύγειας. 

Εκπόνησε 2 μεταδιδακτορικές έρευνες: στο πρόγραμμα GEOPRO/FP5 στη Γερμανία (Πανεπιστήμιο Βόννης) και στον Δημόκριτο (υπότροφος ΙΚΥ). Το διάστημα 2004-2009 υπηρέτησε ως ερευνητής στο Εργαστήριο Αρχαιομετρίας του Δημόκριτου και ως ωρομίσθιος καθηγητής στα ΤΕΙ Πειραιά.

Από το 2009 υπηρετεί στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου (Κοσμήτορας της Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών και Πολιτισμικών Σπουδών 2020- . Πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικων Αγαθών (2015-2017), (2017-2019) Πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών, Νοέμβριος 2015-). Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Αρχαιομετρικής Εταιρείας και της Διεθνούς Επιτροπής του International Symposium on Archaeometry. Έχει δημοσιεύσει πλέον των 140 άρθρων κατόπιν κρίσης, κεφαλαίων σε βιβλία και πρακτικά συμποσίων στα πεδία των απόλυτων χρονολογήσεων με τεχνικές Φωταύγειας και σε μελέτες χαρακτηρισμού και προέλευσης κεραμικής και γυαλιών. 

 

Λιακάκη Μαρία

Η Μαρία Λιακάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έλκει την καταγωγή της από το Σιδηρόκαστρο Μεσσηνίας.

Είναι πτυχιούχος του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας  του Πανεπιστημίου Αθηνών και κατέχει μεταπτυχιακό και διδακτορικό δίπλωμα του ίδιου τμήματος στη Βυζαντινή Ιστορία. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα Ελληνικής Παλαιογραφίας στο ΜΙΕΤ.

Έχει εργαστεί στην Εκπαίδευση ως φιλόλογος και στο Υπουργείο Πολιτισμού ως ιστορικός-ερευνήτρια στις Διευθύνσεις Νεοτέρων και Σύγχρονων μνημείων και Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς, καθώς και στο Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης. Επίσης, στην Ολυμπιακή Πινακοθήκη του Δήμου Αμαρουσίου. Έχει συμμετάσχει σε συνέδρια ιστορίας και αρχαιολογίας και έχει δώσει πλήθος ομιλιών, όπως για την πολιτιστική ακτινοβολία του Βυζαντίου και την ιστορία της Μεσσηνίας κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Είναι Πρόεδρος του Συνδέσμου Σιδηροκαστριτών Τριφυλίας Νομού Μεσσηνίας,

Γενική Γραμματέας της Ομοσπονδίας Συλλόγων-Συνδέσμων Τριφυλίας, Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Μεσσηνιακής Αμφικτυονίας με αρμοδιότητα σε θέματα σχετικά με την ιστορία και αρχαιολογία της Μεσσηνίας, Μέλος του Δ.Σ. της Παμμεσηνιακής Αθηνών, Μέλος του Νέου Κύκλου Κωνσταντινουπολιτών και της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών και Μέλος της Εταιρείας Έρευνας των Σχέσεων Μεσαιωνικού και Νέου Ελληνισμού με τη Δύση.  

 

Μακρή Ανδρονίκη

 

Η Ανδρονίκη Μακρή είναι Επίκουρος Καθηγήτρια Αρχαίας Ιστορίας στο Παν/μιο Πελοποννήσου, Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαπών.

Είναι απόφοιτος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και κατέχει διδακτορική Διατριβή από το Παν/μιο της Οξφόρδης (ΗΒ) με θέμα τον θεσμό της χορηγίας στην Κλασική Αθήνα.
Ειδικεύεται στην αρχαία ελληνική ιστορία και επιγραφική και έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά διεθνούς κύρους. Η έρευνά της εστιάζει κυρίως στην αρχαία ιστορία της πόλεως των Αθηνών και της Πελοποννήσου (Μεσσηνία). Οι δημοσιεύσεις της περιλαμβάνουν ένα κεφάλαιο με τίτλο “Dionysiac Festivals in Athens and the Financing of Comic Performances” στον τόμο The Oxford Handbook of Greek and Roman Comedy των M. Fontaine and A. Scafuro (εκδ) (Oxford 2014) και την έκδοση των αττικών χορηγικών επιγραφών στο corpus Inscriptiones Graecae. Voluminis II et III Editio Tertia (De Gruyter (2014). Επίσης είναι συγγραφέας (μαζί με την Alev Scott) του βιβλίο με τίτλο «Ισχύς και Λαός, 5 μαθήματα από την γενέτειρα της δημοκρατίας» (εκδ. Διόπτρα, Αθήνα 2020).

 

Μαλέσης Δημήτρης

Πτυχιούχος, με βαθμό Άριστα 9 1/8, του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Συνέχισε στο Ιστορικό Αρχαιολογικό του Ε.Κ.Π.Α., ενώ παράλληλα ξεκίνησε πενταετή κύκλο μεταπτυχιακών σπουδών, ως Ειδικός Μεταπτυχιακός Υπότροφος, στη Νεώτερη Ελληνική Ιστορία. Το 1992 ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ με βαθμό Άριστα.

Είναι συγγραφέας 9 επιστημονικών μονογραφιών και δεκάδων επιστημονικών άρθρων σε ελληνικά και ξένα περιοδικά με κριτές. Τα τελευταία βιβλία του που κυκλοφορήθηκαν είναι: Ήττα-Θρίαμβος-Καταστροφή: ο Ελληνικός Στρατός από το 1898 έως το 1922, Επίκεντρο, 2017· «ν’… ανάψη η επανάστασις»: Μεγάλη Ιδέα και Στρατός τον 19ο αιώνα, Ασίνη, 2018· Οι Υπουργοί Στρατιωτικών στο Ελληνικό Κράτος(1833-1950)’’. Έχει συμμετάσχει σε επιστημονικά συνέδρια με ανακοινώσεις. Έχει διδάξει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και από το 2007 διδάσκει Νεώτερη Ελληνική Ιστορία στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.

 

Μελετόπουλος Μελέτης

Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών. Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1962. ΣΠΟΥΔΕΣ: Αποφοίτησα από το κλασσικό τμήμα του Κολλεγίου Αθηνών το 1981. Φοίτησα στη Σχολή Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημιου της Γενεύης. Το 1986 έλαβα πτυχίο Πολιτικών Επιστημών με βαθμό λίαν καλώς. Το 1989 ολοκλήρωσα μεταπτυχιακό πρόγραμμα Κοινωνιολογίας. Το 1993 ολοκλήρωσα την διδακτορική μου διατριβή υπό την διεύθυνση του καθηγητού J. Ziegler. Ανακηρύχθηκα Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών με άριστα και εντολή εκτυπώσεως. Το 1997-2003 εκπόνησα δεύτερη δεύτερη διδακτορική διατριβή στο Τμήμα Ιστορίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ανακηρύχθηκα Διδάκτωρ Φιλοσοφίας με άριστα. ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ: Το 1997 δίδαξα ως επισκέπτης καθηγητής (ν. 407) στο Τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Το 1998 δίδαξα με επίσημη πρόσκληση του Πανεπιστημίου της Γενεύης στο Τμήμα Οικονομικής Ιστορίας της Σχολής Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών. Από το 1994 ως το 1997 δίδαξα στηνΕθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Από το 1993 ως το 1997 δίδαξα στην Σχολή Αξιωματικών Ελληνικής Αστυνομίας. Από το 1990 διδάσκω στη Μέση Εκπαίδευση/ Λύκειο. ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ: Από το 1987 διευθύνω την επιθεώρηση κοινωνικών επιστημών ΝΕΑ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ των εκδόσεων Παπαζήση. Είμαιτακτικόμέλοςτης International Sociological Association, της Association Internationale des Sociologues de Langue Française (μέλος της ομάδας εργασίας για τα Βαλκάνια) καιτης Société Suisse de Sociologie. Έχω λάβει μέρος σε διεθνή συνέδρια ως εισηγητής και σύνεδρος / Μόντρεαλ 1998, Μόσχα 1999, Durban Νοτίου Αφρικής 2006 κ.ά. Διετέλεσα πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής συνεδρίου που διεξήχθη στην Σπάρτη το 1993 με θέμα «Το Μέλλον του Κοινωνικού Κράτους».
ΒΙΒΛΙΑ:
1.Ιδεολογία του Δεξιού Κράτους, εκδ. Παπαζήση, 1993.
2.Η Βασιλεία στη νεώτερη ελληνική ιστορία, εκδ. Νέα Σύνορα-Λιβάνης, πρόλογος Δ. Τσάτσου, 1994, β΄ έκδ. 1994, γ΄ έκδ. 1995.
3.Πολιτική Κοινωνιολογία: εισαγωγικά μαθήματα, εκδ. Παπαζήση, 1995 β΄ έκδ. 2001. 4.Η Δικτατορία των Συνταγματαρχών: κοινωνία, Οικονομία, Ιδεολογία, εκδ. Παπαζήση, 1996, γ΄ έκδ. 2008. 5.Νίκος Πουλαντζάς: κριτικό δοκίμιο για έναν κορυφαίο μαρξιστή, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 1999, β΄ έκδ. 2001.

 

Μιχαλάκος Λεωνίδας

O Λεωνίδας Μιχαλάκος γεννήθηκε το 1959 στον Κότρωνα της Μάνης, όπου έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών Τήνου το διάστημα 1980-1983, με δάσκαλο τον γλύπτη Γιάννη Μανιατάκο και κατά τα έτη 2001-2003 παρακολούθησε το σεμινάριο Ελληνικής Παλαιογραφίας στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης (Μ.Ι.Ε.Τ), με διδάσκοντα τον Αγαμέμνονα Τσελίκα. Εργάστηκε στο ΥΠΠΟΑ από το 1987 μέχρι το 2022, στο εργαστήριο Συντήρησης των Μνημείων της Ακρόπολης και ζει πλέον μόνιμα στον Κότρωνα Λακωνίας.
Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (Ε.Ε.Τ.Ε) και Αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου για την προβολή και την ανάπτυξη της Μάνης «ΌΜΟΙΟΙ της ΜΑΝΗΣ». Αυτό που κυρίως διερευνά στο ζωγραφικό του έργο είναι το πώς με τα παραδοσιακά μέσα της ζωγραφικής –μελάνια, αυγοτέμπερα, πινέλα και γραφίδες, κόλλες, βερνίκια, φύλλα χρυσού και αργύρου– και με βασικό όχημα τη βυζαντινή μικρογράμματη επισεσυρμένη γραφή, θα αποδώσει πάνω στην περγαμηνή το χρώμα του λόγου, έντεχνου ή λαϊκού. Πώς, δηλαδή, ένα ποίημα, ένα μοιρολόι ή ένα δημοτικό άσμα μπορεί να αποτελέσει ένα αυτάρκες εικαστικό επεισόδιο. Έργα του έχουν κυκλοφορήσει τυπωμένα σε μετάξι από την εταιρεία MANTILITY. Έχει στο ενεργητικό του έξι ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα (Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Ίδρυμα Άγγελου και Λητώς Κατακουζηνού), Σπάρτη (Πνευματική Εστία), στον Κότρωνα και την Αρεόπολη της Μάνης, καθώς και στην γκαλερί DESMOS στο Παρίσι. Έχει συμμετάσχει σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων. Ζωγραφικά και γλυπτά του έργα βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, ιδρύματα και δημόσιους χώρους. 

 

Μπαλόγλου Χρήστος

 

Ο Μικρασιατικής καταγωγής, πατρόθεν εκ Σύλλης της Λυκαονίας και μητρόθεν εκ Καππαδοκίας, Χρήστος Π. Μπαλόγλου είναι αριστοβάθμιος πτυχιούχος του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών της Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών, κάτοχος Μεταπτυχιακού τίτλου εξειδικεύσεως στην Οικονομική (Master of Arts) του ιδίου Πανεπιστημίου, πτυχιούχος Παιδαγωγικών Σπουδών και αριστούχος (magna cum laude) Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Φρανκφούρτης(1993). Yπήρξε υπότροφος του IKY και του Ιδρύματος Καθηγητού Γεωργίου Χαλκιοπούλου κατά την διάρκεια των σπουδών του στην Ελλάδα, ενώ οι σπουδές του στην Γερμανία χρηματοδοτήθησαν από την Γερμανική Υπηρεσία Ακαδημαϊκών Ανταλλαγών.
Ἐχει εκτενές συγγραφικό και επιστημονικό έργο σε αυτοτελή βιβλία, μονογραφίες και άρθρα σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά της ημεδαπής και της αλλοδαπής. Ἔχει τύχει διακρίσεων από επιστημονικές εταιρείες και φορείς, έχει λάβει τέσσερα βραβεία από την Ακαδημία Αθηνών σε ισάριθμα προκηρυχθέντα έργα. Έχει ολοκληρώσει τρία ερευνητικά προγράμματα στην Ακαδημία Αθηνών, τα οποία αναφέρονται στην αρχαία ελληνική οικονομία, τα οποία εξεδόθησαν σε τρεις μονογραφίες. Μία εξ αυτών μετεφράσθη στην γερμανική γλώσσα. 

 

Μπασαράς Αναστάσιος

 

 Ηλεκτρονικός Μηχανικός ΣΙ(ΣΜΑ), Επιτυχών πρώτος, MSc in Digital Communications (University of Kent, UK) & MSc in Computer Systems/SW Engineering (NATO/Belgium), Ποιοτικού Ελέγχου (ΝΑΤΟ/ΝΑΜSΑ, Λουξ), Logistics Management & Engineering (Portland State University, ΗΠΑ).

Εξωτερικός καθηγητής, για πολλά χρόνια, ΣΙ/ΣΜΑ, ΤΕΙ, ΣΤΥΑ και ΙΕΚ.

Αποχώρησε από την Π.Α. το 1989, μετά από αίτησή του, με τον βαθμό του Σμηνάρχου.

Από το 1990 μέχρι το 2010, επικεφαλής τομέων "Logistics Support" & "Acquisition Logistics" Προγράμματος Αεράμυνας της ΝΑΜSΑ/NSPA.

Πρόεδρος του Κέντρου Αριστείας Ακρόπολις, Συνιδρυτής και τ. Αντιπρόεδρος του (ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ.). Συνιδρυτής του Σ.Α.Σ.Ι./ Αντιπρόεδρος ΔΣ, Μέλος του ΔΣ της Αεροπορικής Ακαδημίας Ελλάδος, Μέλος Κιβωτού Ολιστικής Παιδείας Ε.Δ.

Συγγραφέας εγχειριδίων: Βασική θεωρία ΗY,1972, Συστήματα Τηλ/νιών,1981-Logistics: Management & Engineering and Support, 2012. Συντονιστής/ Επόπτης Μεγάλων Συνεδρίων και Ημερίδων, Συντονιστής και Συντάκτης των Εγχειριδίων του ΕΛΙΣΜΕ (Εθνική Αμυνα και Ασφάλεια, Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική Άμυνας και Ασφάλειας, Φάκελος: Διαχείριση Κρίσεων, Βίβλος Επετειακή του ΕΛ.Ι.Σ.ΜΕ. 1821-2021), Συντονιστής και διαλέκτης μεγάλων Σεμιναρίων. Αρθρογράφος.

Περισσότερα: www.abc10.gr Πατέρας 3 τέκνων (++). Γεννήθηκε στην Καλαμπάκα. 

 Φωτόπουλος Αθανάσιος 

Καθηγητής, Γεννήθηκε το 1950 στον Πύργο Ηλείας. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1980 τιμήθηκε με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1997 αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει εκδώσει 10 αυτοτελή βιβλία και έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 100 μελέτες και πολλές βιβλιοκρισίες για θέματα της ιστορίας του Νεώτερου Ελληνισμού. Έχει λάβει μέρος σε πολλά ελληνικά και διεθνή επιστημονικά συνέδρια, και είναι μέλος διαφόρων επιστημονικών εταιρειών. Διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Ιστορικών Σπουδών επί του Νεωτέρου Ελληνισμού και επιμελήθηκε της έκδοσης του επιστημονικού οργάνου της Εταιρείας «Μνημοσύνη». Εκδίδει, σε συνεργασία με τον ομότιμο καθηγητή Θεοδόση Πυλαρινό το ετήσιο περιοδικό «Νέος Ελληνισμός» (τόμοι 1-2). Εκδίδει επίσης το ετήσιο περιοδικό «Πελοποννησιακά Γράμματα», τόμοι 1-5 και το ξενόγλωσσο Journal of Oriental and African Studies, τόμοι 1-31 (1989-2022).
Ήταν καθηγητής της Νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πατρών από το 2003 μέχρι τη συνταξιοδότησή του (2012).
Βασικές αυτοτελείς εκδόσεις:
- Ιστορικά και λαογραφικά της ανατολικής περιοχής Αιγιαλείας και Καλαβρύτων, Βραβείον Ακαδημίας Αθηνών, 1982, τ. Α΄, σσ. ς΄+419, τ. Β΄, σσ. 312.
- Ν. Πετιμεζάς - Λαύρας, Άπαντα, Εισαγωγή - επιμέλεια Αθανασίου Θ. Φωτοπούλου, Αθήνα 1982, σσ. ξγ΄ + 652.
- Οι Πετιμεζαίοι, συναγωγή κειμένων και εγγράφων, Αθήναι 1987, σσ. 123.
- Θεοδώρου Ρηγοπούλου, Απομνημονεύματα από των αρχών της Επαναστάσεως μέχρι του έτους 1881. 
- Οι Γιατράκοι του 1821, Αθήνα 2000 , τ. Α΄ σσ. 489, τ. Β΄ σσ. 471 .
- Η συμβολή των Ελλήνων στις Αραβικές και Ισλαμικές σπουδές από το 1453 μέχρι σήμερα, Αθήνα 2002, σσ. 132.
- Οι κοτζαμπάσηδες της Πελοποννήσου κατά τη δεύτερη τουρκοκρατία, 1715-1821, Αθήνα 2005, σσ. 410.
- Ιστοριογραφικά της Επαναστάσεως του 1821, Αθήνα 2021, σσ. 460.
- Το αρχείον Γούλενου, οικογενείας προεστών του Πραστού – Λεωνιδίου (1706-1847), Αθήναι 2010, σσ. κδ΄+ 260.

 

Χρήστου Θανάσης

Καθηγητής Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Γεννήθηκε το 1963 στις Θεσπιές Θηβών, όπου ολοκλήρωσε την εγκύκλια παιδεία του και στη συνέχεια σπούδασε Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία στη Φιλοσοφική Σχολή των Πανεπιστημίων της Θεσσαλονίκης, του Μονάχου και των Αθηνών.
Eπίκεντρο των μελετών και των άρθρων του αποτελεί η Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία του Ελληνικού Κράτους (1830 έως σήμερα) και ειδικότερα η συγκρότηση των πολιτικών θεσμών, η ίδρυση του Πανεπιστημίου Αθηνών, οι ζυμώσεις του φοιτητικού κινήματος, η συγγραφή βιογραφιών σημαντικών προσωπικοτήτων που σημάδευσαν την ελληνική κοινωνία, η ανάδειξη άγνωστων πτυχών της ιστορίας της Κατοχής και της Αντίστασης μέσα από τα γερμανικά αρχεία και η διαμόρφωση των ιδεολογικών ρευμάτων στον μείζονα ελληνικό και ευρωπαϊκό χώρο κατά τον 19ο, τον 20ό και τον 21ο αιώνα.
Το επιστημονικό του έργο απαρτίζεται από μία σειρά βιβλίων, μελετών και άρθρων.

Σακελλάκος Σαράντος

Εικαστικός φωτογράφος, δημιουργός ηχοραμάτων, ανέπτυξε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα με ένα καινούργιο είδος δημιουργίας, το Ηχόραμα,δηλαδή φιλμ κινηματογραφικό, βασισμένο στην υψηλή ποιότητα της φωτογραφίας και του ήχου.
Εχει Master Professίonal Photography και υπήρξε για δεκαεφτά χρόνια καθηγητής Φωτογραφίας στον ΑΚΤΟ. Έτει παρουσιάσει τις δημιουργίες ταυ, σε μεγάλους χώρους τέχνης και Γραμμάτων.
Στην καλλιτεχνική τον πορεία δημιούργησε πολλά έργας μεταξύ των οποίων:
"ΜΑΝΗ - ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΑΠΟ ΠΕΤΡΑ" με Γιάννη Ρίτσο, Βραβείο Ειρήνης Λένιν 1977.
"ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ" με Νικηφόρο Βρεττάκο, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 1977.
"ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ - ΜΑΡΤΥΡΙΑ Β'+ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ".
"ΓΛΥΚΕΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ", σε συνεργασία με το Δήμο Αθηναίων, έργο που παρουσιάζει τις μεταπολεμικές γειτονιές της Αθήνας και προβλήθηκε ατην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων.
"ΣΠΥΡΟΣ ΜΕΑΕΤΖΗΣ - ο Φωτογράφος της Αντίστασης και ο Εικαστικός Φωτογράφος".
"Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ" είναι η τελευταία του δημιουργία, το 2019, σε μεταγραφή Γεωργίού Σεφέρη. Έργο το οποίο τιμήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας τον Νοέμβριο του 2019 και για το οποίο προσεκλήθη επισήμως, να το παρουσιάσει στο κοινό της Μόσχας.
Σημαντικά σημεία στην καλλιτεχνική του πορεία, η πρόσκλησή του στις ΗΠΑ από τον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο, όπου παρουσίασε για τα Ελληνικά Γράμματα τη "ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ", στο Ναό της Αγίας Τριάδας στο Μανχάταν.
Επίσης προσεκλήθη και παρουσίασε τα έργα του, στο BUENOS ΑYRES από τον Αρχιεπίσκοπο Νοτίου Αμερικής Γεννάδιο, ατην 11η ΚΛΗΡΟ-ΑΑΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ.

Εχει παρουσιάσει ακόμη τις δημιουργίες του σε δύο αρχαία Θέατρα.
 

D-Πρόγραμμα

  

 

E-Χορηγοί 

Χορηγοί και Στηρικτές,

Η συμμετοχή της εταιρείας σας, στη σειρά των δράσεων του Κέντρου μας, με τη συνεργασία του Δήμου Δελφών είναι ιδιαίτερη τιμή για εμάς αλλά και σημαντική η βοήθεια στην εθελοντική προσπάθεια μας, για προσφορά στην Χώρα μας.

Και, σας ευχαριστούμε θερμά για την στήριξή σας.

Notospress.gr
Εταιρεία που δραστηριοποιείται με ειδήσεις και ΜΜΕ
2731 089949
This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.
https://www.notospress.gr/

 

 

B.O.S.A. SA

Η BOSA S.A. Aircraft Integrated Systems and Ground Support Equipment Manufacturer είναι μια ιδιωτική κατασκευαστική εταιρεία που ιδρύθηκε πριν από τριάντα χρόνια και έχει εξυπηρετήσει εκτενώς τις ανάγκες του Υπουργείου Εθνικής Αμυνας μέσω μιας μεγάλης ποικιλίας συμβάσεων.
Έχει παράγει με επιτυχία μια τεράστια ποικιλία Ανταλλακτικών Αεροσκαφών εκτός από Εξοπλισμό Υποστήριξης Εδάφους, γεγονός που αποτελεί την προηγμένη τεχνογνωσία και την εξαιρετική μας ικανότητα να ανταποκρινόμαστε σε ένα τεράστιο φάσμα αμυντικών αναγκών.
Η κύρια δέσμευσή μας είναι να εκπληρώσουμε τις απαιτήσεις κάθε μεμονωμένου πελάτη σε όλο τον κόσμο. Είμαστε σε θέση να κατασκευάσουμε σε ανταγωνιστική τιμή οποιοδήποτε αντικείμενο ζητήσετε από τη βάση δεδομένων μας και να το εξάγουμε στον προορισμό σας που σας ενδιαφέρει σε χρόνο ρεκόρ.
Εφαρμόζουμε το Σύστημα Διαχείρισης Ποιότητας ISO 9001:2008 και χρησιμοποιούμε όλα τα απαραίτητα Στρατιωτικά Πρότυπα και Διαδικασίες σε όλα τα στάδια παραγωγής μας προκειμένου να σας παρέχουμε Προϊόντα Ποιότητας.
Η εταιρεία εδρεύει στο Βόλο και λειτουργεί σε ιδιόκτητες εγκαταστάσεις.

 

INTRACOM DEFENSE (IDE)

Η INTRACOM DEFENSE (IDE) είναι η εταιρία-ηγέτης στην Ελλάδα στην ανάπτυξη και παραγωγή ηλεκτρονικών και συστημάτων επικοινωνιών στο τομέα άμυνας και ασφάλειας.

Η εταιρία συμμετέχει σε προγράμματα ανάπτυξης και παραγωγής σε συνεργασία με μεγάλες διεθνείς αμυντικές εταιρίες, ενώ επεκτείνεται και στο σχεδιασμό και την κατασκευή συστημάτων επιτήρησης, αναγνώρισης και ασφάλειας, υβριδικών ενεργειακών συστημάτων καθώς και μη επανδρωμένων οχημάτων (UAVs και USVs).

 

Για οποιοδήποτε θέμα σχετικά με τη δράση, παρακαλούμε επικοινωνήστε με τον επόπτη του Συνεδρίου Αναστάσιο Μπασαρά στο τηλ. 6983532229, email This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it., This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. 

 

F-Εντυπο Εγγραφών

Συμπλήρωση Εντύπου Αίτησης Εγγραφής

Καλώς-να-έλθετε στη Δράση μας.
Σας παρακαλούμε να συμπληρώστε με προσοχή όλα τα πεδία τής αίτησης εγγραφής, κάνοντας κλικ στο εικονίδιο που ακολουθεί!
Μετά τη συμπλήρωση πατήστε το κουμπί 'Submit'. Σας ευχαριστούμε πολύ εκ των προτέρων.
Αίτηση Προεγγραφής, κλικ το εικονίδιο! 

 

 

 

 

  G-Εντυπο Αξιολόγησης

Συμπλήρωση Εντύπου Αξιολόγησης της Δράσης

Σας ευχαριστούμε για την παρακολούθηση της δράσης μας!

Και, για να μπορέσουμε να βελτιώσουμε την επόμενη δράση μας, Σας παρακαλούμε να συμπληρώσετε, με ειλικρίνεια και αντικειμενικότητα, το ερωτηματολόγιο με βαθμολογία (χαμηλότερο 1 / υψηλότερο 5) και σχόλια, κάνοντας κλικ στο εικονίδιο που ακολουθεί!
Μετά τη συμπλήρωση πατήστε το Submit για τη διαβίβαση! 

 

 

 

 

 

 

 

 H-Συνόψεις

Οι συνόψεις της θεματολογίας ανά εισηγητή κατ' αλφαβητική σειρά είναι:

1. Αλιπράντης Ανδρέας-Διονύσης: «Η δράση του Αρχιμανδρίτη Στόλου Διονυσίου Δάφνου επί του θωρηκτού ‘’ΑΒΕΡΩΦ’’, κατά την διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων 1912.-1913.»

Η εισήγηση θα  περιλαμβάνει τη δράση του  Αρχιμανδρίτη  Στόλου Διονυσίου Δάφνου επί του θωρηκτού ‘’ΑΒΕΡΩΦ’’, κατά την διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων 1912-1913. και  δεδομένα από την  45ετή του ως Μητροπολίτου Γυθείου και Οιτύλου και Μονεμβασίας  και Σπάρτης στη συνέχεια. 

Θα  παρουσιαστούν δεδομένα, μαρτυρίες και  φωτογρσφικό-αρχειακό υλικό.

2. Αποστολίδης Στάντης: «Η φιλοχρηματία θα καταστρέψει τη Σπάρτη»

Η Σπάρτη με την κοινωνικο-οικονομική της οργάνωση αποτέλεσε μοναδικό φαινόμενο στον αρχαιοελληνικό κόσμο. Με σκοπό την απόλυτη διασφάλιση των εδαφικών κεκτημένων, ανέπτυξε ένα κλειστό στρατοκρατικό σύστημα, που έστρεφε τα νώτα στην ανάπτυξη, την ελεύθερη οικονομία, το εμπόριο, την κυκλοφορία του χρήματος, τη βιοτεχνία και την κινητικότητα των πολιτών. Εξασφαλίζοντας τη διαβίωση εντός του συστήματος αυτού, αγνόησε επιδεικτικά την ανθρώπινη φύση που προσδιορίζεται όμως κι από άλλους παράγοντες, όπως την προσωπική φιλοδοξία, την ανάδειξη του «ξεχωριστού» μέσω της κοινωνικής, πνευματικής, καλλιτεχνικής ή επιστημονικής ανέλιξης κι απωτέρως μέσω της οικονομικής κυριαρχίας.
Ο ρόλος των κλήρων για τη συγκρότηση του σπαρτιατικού στρατού και η κρίσιμη θέσπιση του νόμου του Επιταδέως για την ελεύθερη μεταβίβαση των κλήρων. Η συγκέντρωση της έγγειας ιδιοκτησίας στα χέρια των γυναικών και η σταδιακή συρρίκνωση της τάξης των «ομοίων». Οι προσπάθειες ανάταξης του φαινομένου εκ μέρους του Ἄγι και του Κλεομένη. Πόσο ήταν προφητικός εντέλει ο οξύμωρος χρησμός των Δελφών, πως η «φιλοχρηματία θα καταστρέψει τη Σπάρτη»!

3. Γερούλης Γιώργος: «Αρχαία Σπάρτη: Η γενέτειρα των διαχρονικών θεμελιωδών αρχών στρατιωτικής ισχύος.»

Ο Στρατός της Αρχαίας Σπάρτης φημιζόταν εκτός από την απίστευτη πειθαρχία και εκπαίδευση και για την καινοτομία του. Για αιώνες είχε μετατρέψει το μεγαλύτερο ελάττωμά του
- αριθμητική του σύσταση- σε δύναμη.
Αναλύοντας αυτή την δύναμη και την φήμη των Σπαρτιατών διαπιστώνουμε ότι οι βασικοί παράγοντες που συντελούσαν στην διαμόρφωση αυτού του αποτελέσματος ήταν τρείς:
H παιδεία των πολιτών της Σπάρτης, η διά βίου Εκπαίδευση των ανδρών και η Τεχνολογία των όπλων που χρησιμοποιούσαν στο πεδίο της μάχης.
Η παιδεία ήταν επηρεασμένη από την νομοθεσία του Λυκούργου και προδιέγραφε πέραν της απαίτησης για απόλυτη αυτάρκεια σε υλικά αγαθά και μηδενική εξάρτηση από τρίτους, την ηγεμονική αντίληψη της Λακωνικής κοινωνίας στον τομέα της στρατιωτικής ισχύος, της πολεμικής αρετής και της νοοτροπίας του «Αήττητου Λακεδαίμονα».
Η διαρκής και αποκλειστικού σκοπού εκπαίδευση – μοναδικό για την εποχή αγαθό δωρεάς του δήμου – των ανδρών της Σπάρτης, σε συνδυασμό με την πολυάριθμη ύπαρξη των ειλώτων που κάλυπταν όλες τις ανάγκες της παραγωγικής διαδικασίας της πόλεως, διατηρούσαν αξιόμαχους σε πολύ υψηλή ετοιμότητα όλους τους άνδρες της Σπάρτης, δημιουργώντας στην ουσία τον πρώτο επαγγελματικό στρατό στην ιστορία με δια βίου αποκλειστική προσφορά στην πατρίδα.
Η τεχνολογία που χρησιμοποιούσαν στην σχεδίαση και την κατασκευή του οπλισμού των ( ανακάλυψη του ατσαλιού και η χρήση στον οπλισμό τους, το περίφημο και αινιγματικό ξίφος η Ξυάλη ἤ Ξυήλη, το μακρύ κοντάρι, η μεγάλη ασπίδα, κλπ), υποστηριζόμενη και από καινοτόμες τακτικές και αρχές, ήταν ένας αποτελεσματικότατος πολλαπλασιαστής ισχύος που η τιμή του αποδεικνύεται στην μάχη των Θερμοπύλων.
Σήμερα, είκοσι και πλέον αιώνες αργότερα, η εκτίμηση της στρατιωτικής ισχύος έχει ακριβώς τους ίδιους συντελεστές, την παιδεία / αγάπη για την πατρίδα / δόγμα, την εκπαίδευση / εμπειρία του στρατεύματος και την χρησιμοποιούμενη τεχνολογία από τους εμπλεκόμενους.
Η διαφορά στην τεχνολογία, του σημαντικότερου παράγοντα στην σύγκριση δύο αντιπάλων σήμερα, προσδιορίζει την τιμή του πολλαπλασιαστικού στοιχείου.
Ας κρατήσουμε λοιπόν στην μνήμη μας τα «άκουον, όρα και νούς πράττε» το «Μολών Λαβέ» και το νεότερο ¨Αγαθά τέχνης κτώνται» για να ατενίζουμε το μέλλον μας με αισιοδοξία και να είμαστε περήφανοι γιατί συνεχίζουμε στο δρόμο των προγόνων μας.

4. Ζαχαριάς Νίκος: «Από την Τεχνολογική Υπεροχή των Σπαρτιατών στην Τεχνολογία του 1821.

Η τεχνολογία δέσποζε από την αρχή της δημιουργίας των πρώτων κοινωνιών και σίγουρα στους μεγάλους πολιτιστικούς σταθμούς των ελληνικών πολιτισμών.

Από την τεχνολογική υπεροχή των σπαρτιατών που βασίζονταν στον υψηλής ποιότητας ατσάλινα όπλα, ικανά να λειτουργούν αποτελεσματικά, στους ευφυείς μεταλλικούς συνδέσμους των κιόνων που στήριξαν το θαύμα του Παρθενώνα, στο Βυζαντινό Υγρό Πύρ, έως και την Επανάσταση του ’21 όπου η ναυτική τεχνολογία υπήρξε το σταθερό πλεονέκτημα των επαναστατημένων Ελλήνων, όπου χρησιμοποιήθηκε ότι πιο καινοτόμο διέθετε η ναυτική τεχνολογία, για παράδειγμα η πρώτη χρήση  ατμοκίνητου πλοίου αυτού της Καρτερίας. 

5. Λιακάκη Μαρία: «Η μεσαιωνική Καστρο-Πολιτεία και βυζαντινή πρωτεύουσα της Πελοποννήσου -η Παλαιολόγεια αναγέννηση.»

Ο Μυστράς ιδρύθηκε τον 13ο αιώνα, όταν μετά την Άλωση Κωνσταντινουπόλεως, το 1204, η βυζαντινή επικράτεια κατακερματίστηκε και η Πελοπόννησος παραχωρήθηκε στη φράγκικη οικογένεια των Βιλεαρδουίνων, οι οποίοι ίδρυσαν το Πριγκιπάτο της Αχαΐας. Το 1249 ο Φράγκος πρίγκιπας Γουλιέλμος Β΄ Βιλεαρδουίνος (1246-1278) έκτισε   το κάστρο του Μυζηθρά στον ομώνυμο λόφο, για τον έλεγχο και την προστασία της κοιλάδας του Ευρώτα. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1259, ο Γουλιέλμος αιχμαλωτίστηκε από τους Βυζαντινούς στη μάχη της Πελαγονίας, η οποία άνοιξε τον δρόμο για την ανάκτηση της Κωνσταντινουπόλεως. Για την απελευθέρωσή του αναγκάστηκε να παραχωρήσει (1262) ως λύτρα στον αυτοκράτορα της Νίκαιας τα τρία πελοποννησιακά κάστρα Μονεμβασία, Μάινα και Μυζηθρά.

Έτσι, το κάστρο του Μυστρά πέρασε υπό βυζαντινή εξουσία.  Τα επόμενα χρόνια εξελίχθηκε σε έδρα του βυζαντινού  επαρχιακού διοικητή της Πελοποννήσου, ενώ το 1349 έγινε η πρωτεύουσα του Δεσποτάτου του Μορέως, με πρώτο Δεσπότη τον Μανουήλ Καντακουζηνό, γιο του αυτοκράτορα Ιωάννη Στ΄.

Από το 1383 οι Δεσπότες του Μορέως προέρχονταν από την αυτοκρατορική οικογένεια των Παλαιολόγων, όπως ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Κωνσταντίνος ΙΑ΄. Οι πρίγκιπες, μεγαλωμένοι στο πολιτιστικό περιβάλλον της Βασιλεύουσας, μετέτρεψαν το δεσποτάτο σε καλλιτεχνικό και πνευματικό κέντρο και εστία της πολιτιστικής ανάπτυξης της Ευρώπης, κατά τον καθηγητή Steven Runciman. Εκεί, στον Μυστρά, σε αντίθεση με την πολιτική παρακμή στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας, λόγιοι αναβίωσαν την αρχαία ελληνική γραμματεία και φιλοσοφία, δημιουργώντας μία πνευματική Αναγέννηση στα γράμματα και τις τέχνες, που ονομάστηκε Παλαιολόγεια.  

6. Μακρή Ανδρονίκη: «Οι λιγοστές επιγραφές δημοσίου χαρακτήρα της Αρχαίας Σπάρτης.»

Στην ομιλία θα παρουσιαστούν αρχαίες επιγραφές δημοσίου χαρακτήρα της αρχαίας Σπάρτης κατά την κλασική περίοδο.

Θα εξετάσουμε τα είδη των κειμένων και την ιστορική τους σημασία και θα αναλύσουμε το ενδιαφέρον που παρουσιάζουν.

Ο αριθμός των επιγραφών δημοσίου χαρακτήρα της Αρχαίας Σπάρτης σε σχέση με αυτές της Αθήνας είναι ιδιαίτερα μικρός, γεγονός που δεν οφείλεται στην τυχαιότητα αλλά κατά κύριο λόγο στην διαφορά των πολιτευμάτων.

Η Αθήνα ήταν δημοκρατική πόλις ενώ η Σπάρτη ήταν ολιγαρχική.

7. Μάλεσης Δημήτριος, «Η Μάνη κατά τις πρώτες δεκαετίες του Νεοελληνικού Κράτους: αντιστάσεις και προσαρμογές κατά την καποδιστριακή και οθωνική περίοδο(1828-1862)».

Η περιοχή της Μάνης συνιστά ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στο νεοελληνικό βίο, από την περίοδο της ύστερης τουρκοκρατίας έως την απελευθέρωση και τις πρώτες δεκαετίες του νεοσύστατου κράτους. Οι ορεινοί και δυσπρόσιτοι όγκοι της περιοχής καθώς και οι σκληροτράχηλοι κάτοικοί της, απέτρεπαν οποιαδήποτε οθωμανική επέμβαση και την ολοκληρωτική καθυπόταγή της. Το σάλπισμα της ελευθερίας το 1821 βρήκε τους Μανιάτες έτοιμους να αποδυθούν σε πολεμικές αναμετρήσεις στην ευρύτερη περιοχή της Πελοποννήσου, ακόμη και στη Στερεά.

Η προσφορά τους υπήρξε ανεκτίμητη τόσο στα πεδία των μαχών όσο και στη διοικητική οργάνωση τού υπό ανεξαρτησία κράτους. Ωστόσο, την περίοδο της καποδιστριακής διακυβέρνησης, οι πρόκριτοι της περιοχής, έχοντας ένα δικό τους προτεινόμενο πρότυπο κρατικής οργάνωσης, θα έρθουν σε σύγκρουση με τον Κυβερνήτη Καποδίστρια, η φυσική εξόντωση του οποίου το 1831 δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα της σύγκρουσης μιάς διαφορετικής προοπτικής ως προς την κρατική οργάνωση: ενιαίο συγκεντρωτικό κράτος, ευρωπαϊκού τύπου, ή διατήρηση των παραδοσιακών δομών, με την αναπαραγωγή της ισχύος της παραδοσιακής προυχοντικής ολιγαρχίας;

Το ίδιο ζήτημα θα τεθεί και με την άφιξη του νεαρού βασιλιά το 1833, πλην όμως-και παρά τις ισχυρές αντιστάσεις που προβλήθηκαν- η κεντρική εξουσία θα κατισχύσει. Έτσι οι φορείς του παραδοσιακού τοπικισμού, με το αδιαμφισβήτητο κοινωνικό κύρος, θα μετασχηματιστούν σε φορείς πολιτικού κύρους και θα επιδιώξουν, απολύτως επιτυχώς, την αναπαραγωγή της ισχύος τους μέσα από την κομματική και κοινοβουλευτική κονίστρα. Μάλιστα, καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα είτε ως βουλευτές είτε ως υπουργοί αλλά και πρωθυπουργοί θα αφήσουν ανεξίτηλα τα ίχνη στη διαδρομή του νεοελληνικού κράτους.

8. Μελετόπουλος Μελέτης Η.: «Η Ενετοκρατία στην Πελοπόννησο,»

Η Ενετοκρατία είναι η κυριαρχία της Βενετίας στην Ελλάδα, που ξεκίνησε το 1204 στην Αυτοκρατορία της Ρωμανίας, ως μέρος της Φραγκοκρατίας και στη συνέχεια διατηρήθηκε παράλληλα με την Τουρκοκρατία ως το τέλος της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας το 1797.

Στη διάλεξη θα παρουσιαστούν:

1. η Ενετία στην Ανατολική Μεσόγειο
2. σχέση της Ενετίας με την Οθωμανική αυτοκρατορία
3. προσωπικότητα του Μοροζίνι
4. η εκστρατεία στην Πελοπόννησο το 1684-5 και η δημιουργία του Βασιλείου του Μορέος
5. η Ενετοκρατία

9. Μιχαλάκος Λέων– Εικαστικός: «Μικρή Ιστορική Περιήγηση στους Βυζαντινούς Ναούς της Μάνης (11- 22ος αιώνας).»

Η Μάνη, τόπος μικρός, ξερός και άγονος είναι εντούτοις προικισμένη με πολλά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Τόσο ως προς το φυσικό της κάλλος όσο και ως προς την επίδραση που αυτό άσκησε στον άνθρωπο, σημειωτέον δε, κατοικεί την περιοχή αδιαλείπτως από τα πανάρχαια χρόνια.

Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτά είναι και το μέγα πλήθος των βυζαντινών Ναών που είναι κατάσπαρτοι σε όλη της την έκταση. Η ανάπτυξη της Ναοδομίας στην περιοχή σημειώνεται κυρίως κατά τον 11ο και 12ο αιώνα.
Αυτό έφερε σαν αποτέλεσμα την ανάπτυξη της μαρμαρογλυπτικής τέχνης με την οποίαν κυρίως κόσμησαν τους Ναούς. Εδώ να αναφερθεί πως ένα άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της είναι ότι το υπέδαφός της είναι πλούσιο σε ασβεστολιθικά πετρώματα. Τόσο σε λευκό αλλά και σε έγχρωμα nero antico, rosso antico, μαύρο, μελιτζανί και πολλά άλλα που κοσμούν τους Ναούς ως υπέρθυρα, ελκυστήρες, κοσμίτες, πορτοσιές κ.λ.π.

Η εισήγηση διάρκειας 20 περίπου λεπτών είναι μια αναδρομή στους Βυζαντινούς Ναούς αυτής της περιόδου με πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Εξαιτίας δε μιας επιγραφής των Αγίων Θεοδώρων Βάμβακας θα γίνει αναφορά και στο εξαιρετικό μοιρολόι – σημαντικό στοιχείο της άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Μάνης - της Ξακουστής Καλής που ειπώθηκε κατά το τέλος του 19ου αιώνα.

10. Μπαλόγλου Χρήστος: «Η Σπάρτη εντός των Νόμων του Πλάτωνος.»

Είναι γνωστόν, ότι ένας διακαής πόθος, ένα συνεχές μέλημα που βασάνιζε το πνεύμα του Πλάτωνος σε όλη την πολύπλαγκτη και πολυτάραχη ζωήν του ήταν η πραγματοποίηση της ιδέας του αγαθού, η διόρθωση των «κακώς κειμένων», η ορθή ανάγνωση της πολιτείας, η σύλληψη ενός τελείου κοινωνικού συστήματος, το οποίον θα μπορούσε να ανταποκριθεί στα ιδανικά και της ευτυχίας όλων των ανθρώπων. Κατά την προσπάθεια της επιτεύξεως των υψηλών αυτών σκοπών ο Πλάτων ξεκίνησε από πολλές ορθές σκέψεις, αλλά τελικώς έφθασε υπό την επίδραση του πυθαγορισμού, της θρησκευτικότητός του και του μεταφυσικού δυισμού που εκφράζεται στην περίφημη θεωρία των ιδεών σε ορισμένες αντιλήψεις που συναντούμε στο έργον του Νόμοι, το τελευταίο και έσχατο, το μεγαλύτερο σε έκταση έργον του.

Στους Νόμους καταστρώνει το σχέδιο μιας νέας πολιτείας. Η συζήτηση λαμβάνει χώρα στην Κρήτη και μετέχουν σ΄αυτήν τρία πρόσωπα: Ένας Αθηναίος, ένας Κρής και ένας Σπαρτιάτης.

Η ανακοίνωση θέλει να καταδείξει σε ποιόν βαθμό η νέα πολιτεία έχει λάβει στοιχεία από την σπαρτιατική νομοθεσία και σε ποιόν βαθμό ευρίσκεται ο Πλάτων κριτικός έναντι της Σπάρτης.

11. Φωτόπουλος Αθανάσιος Θ.: «Το Η συμβολή των Λακώνων αγωνιστών αδελφών Γιατράκων στην εθνεγερσία του 1821»

Στην ιστορία της εθνικής μας παλιγγενεσίας εξέχουσα θέση κατέχουν οι πέντε αδελφοί Γιατράκοι από την Άρνα, από τους οποίους ο Παναγιώτης υπήρξε αρχηγός των όπλων της Λακεδαίμονος καθ’ όλη τη διάρκεια του Αγώνα και τιμήθηκε με ανώτατους στρατιωτικούς βαθμούς και πολιτικές θέσεις κατά τη βασιλεία του Όθωνα.

Η συμβολή της οικογένειας Γιατράκου δεν μνημονεύεται μόνο στα κείμενα της ιστοριογραφίας του 1821, αλλά μαρτυρείται και από πλήθος εκδεδομένων ή ανεκδότων εγγράφων. Παρά ταύτα η επιστημονική ιστοριογραφία και η τοπική ιστορία δεν είχαν στρέψει το ειδικό ενδιαφέρον τους προς τους ήρωες Γιατράκους, των οποίων η στρατιωτική παρουσία δεν περιορίστηκε μόνο στη Λακωνία, αλλά επεκτάθηκε σ’ όλο τον επαναστατημένο Μοριά και τη Δυτική Ελλάδα μέχρι την Ήπειρο.

Το 2001 εκδώσαμε το δίτομο έργο μας «Οι Γιατράκοι του 1821», σελ. 982.Θα συμπληρωθεί!

12. Χρήστου Θανάσης: «Η Λακωνία και η Μεσσηνία κατά τη διάρκεια του 19ου και 20ού αιώνα»

Μετά την ολοκλήρωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που οδήγησε στην ίδρυση του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους το 1830 και την τραγική δολοφονία του πρώτου κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια το 1831 οι Μεγάλες Δυνάμεις δημιούργησαν τις προϋποθέσεις να προσκληθεί το 1833 η βαυαρική δυναστεία των Wittelsbach, προκειμένου να οργανώσει το κράτος σύμφωνα με τις δυτικοευρωπαϊκές αρχές.

Καθόλη τη διάρκεια του 19ου και 20ού αιώνα το νότιο τμήμα της Πελοποννήσου με τις δύο διακριτές περιοχές της Λακωνίας και της Μεσσηνίας έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εμπέδωση των προσπαθειών του συγκεντρωτικού κράτους αναφορικά με την οικονομική, εκπαιδευτική, κοινωνική και πολιτισμική οργάνωση των δομών του. Αυτή την πορεία της συγκρότησης των θεσμών της αρτιπαγούς πολιτείας θα προσπαθήσουμε να ιχνηλατήσουμε και προπαντός να τεκμηριώσουμε μέσα από την ομόλογη βιβλιογραφία και τις πρωτογενείς πηγές στο πεδίο των τοπικών κοινωνιών της Λακωνίας και της Μεσσηνίας!