Έγινε με Εξαιρετική Επιτυχία η Γιορτή της Γυναίκας και η Ετήσια Συνεστίαση: The Athenian Callirhoe Roof Garden στις 10 /3 / 2024, 11:00


Κυρίες και Κύριοι,
Το Κέντρο Αριστείας Ακρόπολις, στο πλαίσιο του οράματος και της αποστολής του, διοργάνωσε τιμητική εκδήλωση, την Κυριακή 10 Μαρτίου, στις 1100, στο Roof Garden του Ξενοδοχείου The Athenian Callirhoe Hotel, Αθήνα.
Εδώ το βίντεο των φωτογραφιών του άλμπουμ! https://youtu.be/n2TY_uE1VoA 
Εδώ το βίντεο ολόκληρης της εκδήλωσης! https://youtu.be/KNa_EcarFwQ 

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της εκδήλωσης ΕΔΩ!  https://www.coeacropolis.gr/images/COE-Conferences/GiortiGynaika2024/Tetradio20240310.pdf  
Η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στη Γυναίκα που, σε όλες τις εποχές, από όλες τις θέσεις και τα στρώματα (από την ωραία Ελένη, την Εκάβη, τη Σαπφώ, τη Μεγάλη Θεοδώρα, τη Μαντώ Μαυρογένους, την υφάντρια των αρχών του 20ου αιώνα, την επιστήμονα και την επαγγελματία, τη βουλευτίνα, την αιρετή της αυτοδιοίκησης, την αγρότισσα, την αδελφή νοσοκόμο, τη μητέρα, τη σύντροφο), διατρέχοντας μοναχική πορεία, μέσα σε αντίξοες και άνισες συνθήκες, ενάντια σε διαχρονικά παραδοσιακές αντιλήψεις και πρακτικές αγωνίζεται να συμφιλιώσει τις απαιτήσεις που της επιβάλλουν η φύση της, ο κοινωνικός ρόλος και η θέση της.
Η ημέρα εορτασμού και τιμής προς τη Γυναίκα είναι -ή πρέπει να είναι- πάνω απ’ όλα, ημέρα συμπαράστασης προς τη γυναίκα, μητέρα και σύζυγο, περισυλλογής & προβληματισμού· να είναι η αφορμή να διαβεβαιώνουμε όλοι τη βούλησή μας για έναν κόσμο καλύτερο, χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς· έναν κόσμο με τη Γυναίκα στη θέση που της αξίζει· στην εργασία, κοινωνία, οικογένεια.
Οι συγκυρίες και τα παγκόσμια δρώμενα μας οδηγούν να μη λησμονούμε, τέτοια μέρα, τις γυναίκες της Ουκρανίας (αλλά και της Ρωσίας), της Παλαιστίνης (αλλά και του Ισραήλ) που ζουν βαθιά τον πόνο, τη μιζέρια, την προσφυγιά, το δράμα των συνεπειών των πολέμων!
Ωστόσο, έχουμε κι εμείς, ως χώρα, καταθέσει ένα μεγάλο μερίδιο αίματος και πόνου στα ιδανικά της πατρίδας μας. Οι δικές μας Γυναίκες, οι δικές μας Μανάδες, οι δικές μας Σύζυγοι έχουν δώσει κομμάτι του εαυτού τους, των σπλάχνων τους και της καρδιάς τους γι’ αυτήν την πατρίδα.
«Ο γιος μου ήταν ο υποσμηναγός Μάριος-Μιχαήλ, πέθανε υπέρ πατρίδος. Αθάνατος», είπε η μητέρα του αδικοχαμένου υποσμηναγού, συγκλονίζοντας το πανελλήνιο. «Το παιδί μου έφυγε από κοντά μας τόσο νωρίς. […]Έγινες ο Ίκαρος της καρδιάς μας, ο ήρωας που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε. Όλη η Ελλάδα φωνάζει αθάνατος. Για μένα ήσουν και θα είσαι το παιδί μου. Ο άγγελός μου που θαύμαζα. Και πόσο να ήξερες πόσο θα μου λείψεις. Και τέλος, δύο στίχους στον Μάριο, στον Στάθη και τους πιλότους που χάθηκαν: ο αετός πεθαίνει στον αέρα, ελεύθερος και δυνατός. Καλό ταξίδι αγόρι μου γλυκό, καλό παράδεισο αστέρι και όσο θα αναπνέω δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Ο γιος μου ήταν ο υποσμηναγός Μάριος-Μιχαήλ, πέθανε υπέρ πατρίδος. Αθάνατος».
Τα λόγια αυτά από τον επικήδειο της μητέρας του Μάριου-Μιχαήλ, νεαρού πιλότου της Πολεμικής μας Αεροπορίας, σπινθήρισαν την απόφασή μας να αφιερώσουμε τη σημερινή μας δράση στις δικές μας γυναίκες -μητέρες και συζύγους- όσων έπεσαν υπέρ πατρίδος.
Γυναίκες που έζησαν και ζουν βαθιά τον ανείπωτο πόνο και αδιάκοπη θλίψη, που στέκονται όρθιες σαν τις αρχαίες σπαρτιάτισσες έχοντας επί τας τα καμάρια τους.
Ευχαριστούμε θερμά & μας έδωσαν μεγάλη χαρά οι μητέρες & σύζυγοι αγαπημένων αξιωματικών μας:
Κωστέας Επαμεινώνδας, Ανδρεαδάκη Εύα, Μουλάς Χρήστος, Στεφανίδης Περικλής, Τσιτλακίδης Ευστάθιος, Μάριος Τουρούτσικας , Λυγγερίδης Γιώργος, Κουρουνιωτης Χρήστος & η Μητέρα-Αθλήτρια Νικήτρια Ζωής: Πολύζου Μαρία- που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας, αυτή την τόσο σημαντική ημέρα να τις τιμήσουμε και να συμμετάσχουμε, έστω με το λίγο βάλσαμο της ευγνωμοσύνης μας, στον ανείπωτο πόνο σας.

Η Συντονίστρια κα Λίνα Μπασαρά άνοιξε την εκδήλωση: Υπουργέ κ. Αλκιβιάδη Στεφανή, αξιότιμοι εκπρόσωποι των ΕΔ, Ταξίαρχε της ΠΑ κ. Χριστοφιλόπουλε, Αξιότιμοι Πρόεδροι της ΕΑΑΑ πτέραρχε Τζαβέλλα, της ΑΑκΕ πτέραρχε Αλεξόπουλε, του Σ.Α.Σ.Ι. (πρώην) πτέραρχε Γεωργούση, επίτιμοι αρχηγοί, στρατηγοί, πτέραρχοι, ακαδημαϊκοί ,
Αγαπητές Κυρίες και Κύριοι,
Εκ μέρους του ΚΑ «Ακρόπολις», σας καλωσορίζω στη σημερινή εκδήλωση. Μια εκδήλωση αφιερωμένη στη Γυναίκα, που σε όλες τις εποχές, μέσα από αντίξοες και άνισες συνθήκες, αγωνίζεται να συμφιλιώσει τις απαιτήσεις που της επιβάλλουν η Φύση και ο Κοινωνικός της Ρόλος.
Κι αν πόλεμοι σκορπίζουν τον πόνο και την καταστροφή σε χώρες δίπλα μας ή λίγο πιο μακριά από μας, έχουμε κι εμείς καταθέσει και καταθέτουμε, το δικό μας μερίδιο αίματος και πόνου για τα ιδανικά της πατρίδας μας.
Οι δικές μας Γυναίκες, οι δικές μας Μανάδες, οι δικές μας Σύζυγοι έχουν δώσει ένα κομμάτι του εαυτού τους, των σπλάχνων τους και της καρδιάς τους γι’ αυτή την πατρίδα. Έζησαν και ζουν βαθιά τον ανείπωτο πόνο και την αδιάκοπη θλίψη, αλλά στέκονται όρθιες σαν τις αρχαίες Σπαρτιάτισσες έχοντας επί τας τα καμάρια τους.
Συνέχισε ο Πρόεδρος του Κέντρου Αναστάσιος Μπασαράς:
Σεβαστές, πολυπονεμένες αλλά και πολυπαινεμένες κυρίες ΤΣΙΤΛΑΚΙΔΗ, ΤΟΥΡΟΥΤΣΙΚΑ, ΜΟΥΛΑ (Μητέρα/Σύζυγος), ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ, ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗ, ΚΩΣΤΕΑ (Μητέρα/σύζυγος), Λυγγερίδη, Κουρουνιώτη, Σας καλωσορίζω και υποκλινόμαστε!
Υποκλινόμαστε, επίσης, σήμερα, εδώ και ευχαριστούμε:
Την Ηρώ Μητραλέξη, κόρη του πιο πολυζωγραφισμένου πιλότου - θρύλου και ήρωα του 1940, αντισμήναρχου ΜΗΤΡΑΛΕΞΗ ΜΑΡΙΝΟΥ, που την 19/9/1948 μαζί με τους Αντισμήναρχο Πολίτη Δημοσθένη και Επισμηναγό Γαλανάκο Δημήτριο, κατέπεσαν στην Τήνο και βυθίστηκαν.
Τον Ιωάννη Δεμάγκο γιό του ΔΕΜΑΓΚΟΥ ΙΩΑΝΝΗ, που μαζί με τον Ανθυποσμηναγό (Ι) Νανόπουλο Κωνσταντίνο (του οποίου ο πιλότος πατέρας είχε φονευθεί το 1941) κατέπεσαν την 26/1/62.
Και, την Τέρρυ Μπουρλίδου, εκπρόσωπο του Πανελλήνιου Συλλόγου Οικογενειών Πεσόντων Αεροπόρων, κόρη του επισμηναγού, ΜΠΟΥΡΛΙΔΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ που μαζί με τον επισμηναγό Παπαμίχο Νικόλαο κατέπεσαν την 11/3/1968
Εκλεκτοί μας προσκεκλημένοι, αξιότιμα μέλη του Κέντρου Αριστείας ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, Κυρίες και Κύριοι:
Σήμερα, είναι η ημέρα -γιορτή της Γυναίκας, που γιορτάζουν μητέρες, κόρες, αδερφές, εκλεκτές σύζυγοι – σύντροφοι, δηλαδή το ωραίο φύλο σε όλες τις ιδιότητες και αποστολές της ζωής.
Το Κέντρο Αριστείας ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, στο πλαίσιο του σημερινού εορτασμού για την ΓΥΝΑΙΚΑ, αποφάσισε να τιμήσει ιδιαίτερα τις ηρωογέννες μητέρες των προσφάτως εκλιπόντων ηρώων τέκνων τους – αεροπόρων και αστυνομικών- προς την αιώνια δόξα, για τους οποίους ο Στρατηγός Δημήτρης Τόρβας συνέταξε το ποίημα, που στη συνέχεια θα ακούσετε, και αξίζει ένα ζεστό χειροκρότημα, Προσομοιώνοντάς τες με την βαθιά πονεμένη μητέρα για τον πρόωρο θάνατο του μεγαλύτερου ήρωα της ιστορικής εποχής, την ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ μάνα του Μεγαλέξανδρου
Ο Πρόεδρος καλεί την κα Τέρρυ Μπουρλίδου να απαγγείλει το ποίημα: (ΓΥΝΑΙΚΑ -ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)
Τέρρυ Μπουρλίδου
Κάθε γνωστή Κοσμογονία, στων μύθων την αλληγορία, σαν βασική αρχή και πρώτη, διδάσκει στους αιώνες ότι: Από της σκέψης την αυγή, η φαντασία η φτερωτή, να ξεχωρίσει δεν μπορεί, το θηλυκό απ' τη Ζωή!!!
Επέταξε πολύ παλιά, στον Ψηλορείτη, στο Σινά. Της Ρέας άκουσε λαλιά, της Εύας αναφιλητά,
σαν πρώτους ήχους ζωντανούς, σαν μουσικές απ' ουρανούς... Πρώτα μηνύματα ζωής, κελάηδημα της χαραυγής
στων πρώτων αστεριών το φώς, προτού ο ήλιος ο λαμπρός στείλει το πρώτο του φιλί με τη χρυσή του Ανατολή!!!
Της Αφροδίτης η μορφή, το Θεϊκό της το κορμί, έγιναν τα ιδανικά στην γυναικεία ομορφιά!
Μούσες και Νύμφες διαλεχτές, σε δάση κι ακροποταμιές, Σειρήνες σ' ακροθαλασσιές, τρεις Χάριτες Βοιωτικές, Θεές σοφές λαχταριστές στου Θείου Ολύμπου τις κορφές, είναι των μύθων θησαυροί που δεν αγγίζουν οι καιροί! Στέκοντ' αστείρευτες πηγές σε κάλος κ' είναι κλασικές, πρέσβειρες, - όλων των καιρών -, των γυναικείων αρετών.
--------------------------------------------------------------------------------------------
Σ' όλους τους τόπους, τους καιρούς, ο Ελληνικός καθάριος νους, ετίμησε εξαιρετικά την Γυναικεία προσφορά
αρχίζοντας από Θεές, Μούσες, Σειρήνες και θνητές Βασίλισσες και λαϊκές, για ομορφιές και για αρετές.
---------------------------
Του Παρθενώνα η αρχοντιά, της Άρτεμης τα ιερά, όλοι της Ήρας οι ναοί, της Αφροδίτης η μορφή,
της Δήμητρας μητρός το βιός, της Περσεφόνης ο ανθός [2] μα και της Παναγιάς το φώς που άναψε ο Χριστιανισμός:
Γυναικωνίτες ανοιχτοί, να επισκέπτονται οι πιστοί
απ' όλες της γωνιές της γής! Αιώνια προσφορά τιμής
σε μάνες, κόρες και κυρές, του σήμερα, αύριο και του χθες!!!
------------------------------------------------------------
Σ' ΑΥΤΕΣ σωρεύσαν οι Θεοί την προίκα τους την ιερή: Την γοητεία, ομορφιά και της παραγωγής κλειδιά,
στα πνεύματα τα θηλυκά σε σώματα λαχταριστά
και σε μορφές ερωτικές να συγκλονίζουν τις καρδιές και να παράγουν επί γης το αιώνιο φύτρο της ζωής!!!
------------------------------------------------------------------------------------
Είναι Ολόγραμμα λαμπρό π' άφησε στον κλασικισμό
ο Αρχαίος κόσμος ο σοφός, με των παραμυθιών το φως, με εφτά πλευρές κι εφτά γωνιές κι εφτά κυρίαρχες Θεές: Έβδομη ήρθε η Παναγιά, να ευλογήσει μια σοδειά αστείρευτης παραγωγής πνεύματος, σώματος ψυχής!
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Τούτη τη μέρα της γιορτής, αγάλλεται η “ψυχή” της Γης! Γιατί, σαν πρώτο θηλυκό, με αγκαλιά τον Ουρανό, έδωσε του Έρωτα καρπό, απ' άνθος αρωματικό,
γεμάτο μύριους θησαυρούς, γλύκες που δεν τις πιάνει ο νους!
---------------------------------------------------------------------------------------------
Τούτη τη μέρα της γιορτής, τιμάται η πηγή ζωής!
Η μάνα, η κόρη, η αδερφή, η σύντροφος η διαλεχτή. Αυτή η ατέλειωτη στοργή κι αυτό, το πιο γλυκό φιλί της μάνας, που κάθε ψυχή, τα νιώθει σαν ουράνια ευχή, σαν ευλογία διαρκή και συντροφιά μοναδική,
σε δύσκολη ή καλή στιγμή, που αυθόρμητα την προσφωνεί!!!
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Τούτη τη μέρα της γιορτής, είναι η ώρα της κραυγής
σ' όλους της γης τους ισχυρούς, στους φαλλοκρατικούς λαούς: Στη φύση να σταθούν μπροστά, να της ζητήσουν τα κλειδιά να ιδούν τη μαγική φωλιά στα γυναικεία σωθικά,
στο εργαστήρι της ζωής, της γενεσιουργού αρχής
του φύτρου με ψυχή και νου και με πνοή εξ ουρανού!!!
Μ' αυτούς τους έπαινους αξίζει η ιστορία να στολίζει το πλάσμα μ' όνομα γυναίκα, κι' όχι όπως του “προφήτη” η Μέκκα την έκρυψε μέσ' στα σκοτάδια, να μένει η ψυχή της άδεια, σε μπούργκες σκοτεινές και μαύρες, που σβήνουν τις ευώδεις αύρες, Εκεί, που τα άνθη της ζωής, γίνονται σκεύη ηδονής

Η πρώτη συντονίστρια κα Βίκυ Φλέσσα πήρε τον λόγο και κάλεσε έναν-έναν τους διακεκριμένους καλεσμένους να κάνουν τον χαιρετισμό τους.

Ο πρώην υφυπουργός Εθνικής Άμυνας, Αλκιβιάδης Στεφανής, στρατηγός και επίτιμος αρχηγός του ΓΕΣ χαιρέτισε, λακωνικά αλλά με περιεκτικότητα.
Χαιρετώ τους επίτιμους και εν αποστρατεία συναδέλφους. Χαιρετώ τα στελέχη της Ελληνικής Αστυνομίας. Χαιρετώ τον εν ενεργεία κύριο Ταξίαρχο, ο εκπρόσωπος του Αρχηγού της Αεροπορίας.
Και έχετε πολλούς χαιρετισμούς και από τον Αρχηγό, και ευχαριστώ τον κύριο Πρόεδρο για την τιμή που μου έκανε να είμαι εδώ σήμερα. Μακάρι να μην την κάναμε την εκδήλωση αυτή και μακάρι η σημερινή εκδήλωση να μην είχε τον λόγο τον οποίον επιλέξαμε για να τιμήσουμε σήμερα. Και μακάρι όλοι αυτοί οι φίλοι, οι συνάδελφοι συνάνθρωποι να ήταν σήμερα ζωντανή. Αλλά δυστυχώς η ζωή είναι τέτοια που κάποιες φορές.
Δημιουργεί τις συνθήκες και επιβάλλει κάποια γεγονότα. Οφείλουμε μια τεράστια τιμή σε ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους και οφείλουμε ΔΙΠΛΗ ΤΙΜΗ: Στους γονείς τους, Στους συγγενείς τους, στους στις συζύγους που μεγάλωσαν σε τέτοιους ανθρώπους.
Να ξέρετε, ανοίγω μια παρένθεση και λέω ότι το 2020, Εάν δεν υπήρχε, εάν δεν υπήρχαν τα σώματα Ασφαλείας και οι Ένοπλες Δυνάμεις, η Ελλάδα θα είχε παρασυρθεί από την εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού και τους χιλιάδες μετανάστες που επιχειρούσαν να περάσουν τα σύνορα μας εκεί στα σύνορα. Το λέω. Και ανατριχιάζω. Όρθωσαν το ανάστημά τους οι Έλληνες αστυνομικοί στα θαλάσσια σύνορα, το Λιμενικό και με την και με την συνέργεια των Ενόπλων Δυνάμεων κρατήσαμε τα σύνορά μας όρθια και αυτός είναι ένας από τους ελάχιστους λόγους για τους οποίους οφείλουμε τεράστια τιμή στους ανθρώπους αυτούς και μόνο αυτό μπορώ να πω και κλείνω εδώ. Πριν σας δώσω το λόγο, θα ήθελα να πω ότι νιώθω ιδιαίτερα υπερήφανος.
Στρατηγέ (αναφέρεται στον κ. Τόρβα) μας εκπροσωπείτε τον κλάδο του Στρατού Ξηράς επάξια και φτάσαμε τους Αεροπόρους που είναι πολλοί περισσότεροι, σήμερα, εδώ.
Σήμερα. Και θερμά συγχαρητήρια γι αυτό. Και επίσης θα πω κάτι άλλο και κλείνω. Όλοι εδώ έχουμε λόγο να είμαστε εκτός από έναν. Τη Βίκυ, που, όμως, είναι παρούσα σε κάθε εκδήλωση των Ενόπλων Δυνάμεων και μάλιστα αφιλοκερδώς. Και των Σωμάτων Ασφαλείας. Και αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. Είναι ένας άνθρωπος που μας τιμά. Ένας άνθρωπος που μας σέβεται. Ένας άνθρωπος ο οποίος εκπροσωπεί τον κλάδο της με τον καλύτερο τρόπο. Άρα λοιπόν, είναι ιδιαίτερη η σημασία να είναι η Βίκυ σήμερα παρούσα, μαζί μας, και την ευχαριστούμε πολύ. Να ζούμε και να θυμόμαστε τους ανθρώπους μας που έχουμε χάσει.
Βίκυ: Ευχαριστούμε θερμά για το προσωπικό, Σας ευχαριστώ, αλλά αισθάνομαι δικός σας άνθρωπος. Κατ’ αρχάς γιατί πατέρας μου ήταν πυροσβέστης και κατά δεύτερον γιατί ο αδερφός μου ο Σαράντος, ο οποίος γιόρταζε χθες, είναι στην Πολεμική Αεροπορία, οπότε εκ των πραγμάτων είμαι δικός σας. Κι εγώ δικό σας κορίτσι.
Πρόεδρος: Να προσθέσω εδώ: Δεν είναι τυχαίο ότι ζητήσαμε και παρακαλέσαμε και ήρθε και έβαλε πολύ πλάτη στο κέντρο Αριστείας η Βίκυ. Σε ευχαριστούμε. Σε ευχαριστώ. Είναι τιμή μου.
Συνέχισε ο εκπρόσωπος του Α/ΓΕΑ Ταξίαρχος κ. Χριστοφιλόπουλος Κωνσταντίνος.

Αποτελεί ιδιαίτερη χαρά και τιμή η παρουσία μου στη σημερινή, ιδιαίτερη, ημερίδα, προς τιμήν της εορτάζουσας γυναίκας και που μου δίνεται η ευκαιρία να εκφράσω τις θερμές ευχές μου, τόσο προσωπικά, όσο και εκ μέρους του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας Αντιπτεράρχου (Ι) Δημοσθένη Γρηγοριάδη.
Για την Πολεμική Αεροπορία, η ισότιμη ένταξη των γυναικών στις τάξης της αποτελεί πλέον πραγματικότητα, καθώς το ποσοστό των γυναικών ξεπερνά το 17% του προσωπικού και χρόνο με το χρόνο βαίνει αυξανόμενο. Οι γυναίκες στελεχώνουν επάξια ειδικότητες που παραδοσιακά εθεωρούντο ανδρικά προπύργια, όπως ενδεικτικά Ιπταμένων, Μηχανικών, Ελεγκτών Αεράμυνας, οπλουργών, κλπ. Ανταπεξέλθονται δε με ζήλο και υψηλό αίσθημα ευθύνης.
Με δεδομένη αυτή την πραγματικότητα, η Πολεμική Αεροπορία εφαρμόζει όλες τις ενδεικνυόμενες πολιτικές ισότιμης αντιμετώπισης των γυναικών και λαμβάνει μέτρα και πρόνοιες για την ουσιαστική ένταξη και ενσωμάτωση στις τάξεις της. Δίνει δε ιδιαίτερη έμφαση στην αντιμετώπιση κάθε είδους ρατσιστικής συμπεριφοράς, οιασδήποτε μορφής, μέσω της επιμόρφωσης και ευαισθητοποίησης των στελεχών.
Για τη νέα ηγεσία της Πολεμικής Αεροπορίας και υπό τις κατευθύνσεις του Αρχηγού, η μέριμνα για το προσωπικό έχει λάβει πολύ υψηλή προτεραιότητα και σε αυτό το πλαίσιο είναι σε εξέλιξη η δημιουργία ανοιχτής γραμμής επικοινωνίας με τα στελέχη, προκειμένου να καταγραφούν τα προβλήματα παντός είδους και να προταθούν σχετικές λύσεις. Για τις γυναίκες της Πολεμικής Αεροπορίας τούτο θα αποτελέσει μια ακόμα ευκαιρία να διατυπώσουν τους προβληματισμούς τους και να καταθέσουν σχετικές προτάσεις.
Πέρα όμως των γυναικών που υπηρετούν στις τάξεις της ΠΑ, θα ήθελα να αναφερθώ σήμερα και στις γυναίκες που βρίσκονται κοντά μας, τις συζύγους και τις μητέρες, που μοιράζονται τις αγωνίες μας και το άγχος ενός δύσκολου και επικίνδυνου επαγγέλματος, που μας ακολουθούν στις συχνές μεταθέσεις και που στωικά υπομένουν τις πολυήμερες απουσίες και την συχνά χωρίς ωράριο εργασία. Ιδιαίτερα δε στις γυναίκες που βιώνουν την απώλεια των αγαπημένων τους, οι οποίοι θυσιάστηκαν στον βωμό της πατρίδας.
Γυναίκες Σας ευχαριστούμε! Σας ευχαριστούμε για την προσφορά σας! Σας ευχαριστούμε που λαμπρύνεται και ομορφαίνετε τον κόσμο! Που προσπαθείτε να τον κάνετε πιο ειρηνικό και πιο ανθρώπινο!
Χρόνια σας πολλά!
Η κα Φλέσσα συνέχισε σε τόνο απαγγελίας με τους χαιρετισμούς:
Ο Καθηγητής κ. Θεοδόσιος Τάσιος, Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε, Κυρίες, Κύριοι,
Ορισμένες κοινωνικές Ομάδες διακρίνονται για την περιορισμένη μνήμη τους, έναντι των υποχρεώσεων που έχουν προς εκείνα τα μέλη-τους τα οποία έδωσαν τη ζωή τους, προκειμένου να προστατέψουν τα συμφέροντα της Ομάδας από εξωτερικούς και εσωτερικούς κινδύνους. Αυτή δε η αχαριστία φαίνεται να οφείλεται σε αιτίες δύο κατηγοριών:
Η πρώτη ενδέχεται να είναι μια ατομοκεντρική στάση, που οδηγεί στη λήθη – μια στάση αφενός επικίνδυνη για την κοινωνική συνοχή, και αφετέρου απισχναντική του ατομικού συναισθηματισμού του καθενός μας.
Η δεύτερη αιτιολογική κατηγορία μοιάζει δήθεν θεωρητικότερη: Μπορεί να είναι μια (υποσυνείδητη έστω) αμφισβήτηση των κινδύνων έναντι των οποίων θυσιάστηκαν οι Συμπολίτες μας. Μια τέτοια στρεψόδικη στάση μάλιστα, μπορεί να ενδύεται και έναν οιονεί-πολιτικόν μανδύα – όπως λ.χ. το έωλο σύνθημα «κάτω οι Στρατοί».
Και στην περίπτωση αυτή, πρόκειται για μια ατομοκεντρική στάση – ουσιαστικώς αντιλαϊκή, αφού αντιτίθεται στα εκπεφρασμένα συμφέροντα του Λαού, εδώ και τώρα.
Η περίπτωση του Συλλόγου-σας σήμερα, συνιστά την κοινωνικώς υγιέστερη αντίθεση στα προηγούμενα ενδεχόμενα. Εάν, Κυρίες και Κύριοι, όσοι προσφέρουν ένα σημαντικό ποσόν για τον εξοπλισμό της Αεροπορίας ονομάζονται «Ευεργέτες», ποιο αντίστοιχο επίθετο θα ταίριαζε για κείνους που πρόσφεραν το μέγιστο δυνατό «ποσόν» (την ίδια τη ζωή τους); Εκείνους λοιπόν τους Μεγάλους Ευεργέτες αναθυμάστε με ευγνωμοσύνη σήμερα, σ’ εκείνων τους τεθλιμμένους Συγγενείς θέλετε να συμπαρασταθείτε, και σ’ εκείνων τους Συναδέλφους στέλνετε το μήνυμα πως όλοι εμείς έχουμε συναίσθηση της αξίας του έργου των. Εκείνους λοιπόν τους Μεγάλους Ευεργέτες αναθυμάστε με ευγνωμοσύνη σήμερα, σ’ εκείνων τους τεθλιμμένους Συγγενείς θέλετε να συμπαρασταθείτε, και σ’ εκείνων τους Συναδέλφους στέλνετε το μήνυμα πως όλοι εμείς έχουμε συναίσθηση της αξίας του έργου των."
Ο Επίτιμος Αρχηγός του ΓΕΑ, πτέραρχος Θέμης Μπουρολιάς τόνισε:
Γυναίκα… Μάνα… Σύζυγος…..Απλές, κοινές λέξεις που όλοι μας χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας, και που έχουν μία ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα, καθώς αντιστοιχούν και σηματοδοτούν τη γενεσιουργό πράξη της ίδιας μας της ύπαρξης, αλλά και τον ουσιαστικότερο παράγοντα στη δημιουργία της οικογένειας, με την ξεχωριστή θέση που κατέχει στην ελληνική κοινωνία.

Τραγικές φιγούρες σε κάθε περίπτωση θανατηφόρου αεροπορικού ατυχήματος, όπου καλούνται να βιώσουν την αιφνίδια απώλεια, να αποδεχθούν την απουσία των πιο αγαπημένων τους προσώπων, να πληρώσουν τον δικό τους φόρο τιμής στο ύψιστο χρέος προστασίας της πατρίδας, ένα χρέος που ειδικά οι Έλληνες αεροπόροι έχουν τιμήσει με τον αποτελεσματικότερο τρόπο, εξασφαλίζοντας την αποτροπή και κατ’ επέκταση την ακεραιότητα του ιερού αυτού τόπου.
Έχοντας βιώσει επανειλημμένως στη διάρκεια της υπηρεσίας μου στην ΠΑ την τόσο δυσάρεστη και καταθλιπτική αυτή αναγκαιότητα να έρθεις σε άμεση επαφή με τη μάνα ή τη σύζυγο φονευθέντος συναδέλφου, αλλά και από την προσωπική μου εμπειρία που η μοίρα μού επεφύλαξε να ζήσω, το μόνο που μπορώ να καταθέσω είναι ότι οι γυναίκες αυτές είναι άξιες θαυμασμού και σεβασμού, όχι μόνο γιατί καλούνται να αντιμετωπίσουν τη θυσία του αγαπημένου τους προσώπου, αλλά και για την αξιοπρέπεια και τη δύναμη που επιδεικνύουν, καλύπτοντας τον αβάσταχτο πόνο της απώλειας με την αναγκαιότητα να παραμείνουν όρθιες, στηρίζοντας τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους.
Τιμή και υπερηφάνεια, γιατί η στάση αυτών των γυναικών αποδεικνύει ότι μέσα στην αεροπορική καθημερινότητα, δεν χαλυβδώνονται μόνο οι μαχητές των αιθέρων, αλλά πλάθονται και σύγχρονες Σπαρτιάτισσες που καλούνται να παίξουν τον δικό τους έμμεσο αλλά σημαντικότατο ρόλο στην υλοποίηση της αποστολής…
Ο Επίτιμος Αρχηγός της Τακτικής Αεροπορίας, αντιπτέραρχος Γιώργος Φασούλας, μεταξύ των άλλων έγραψε
Αγαπητές Κυρίες της Πολεμικής Αεροπορίας, Σεβαστές μητέρες και σύζυγοι των ηρώων αεροπόρων μας,
Δεν υπάρχουν και ούτε μπορεί ποτέ να υπάρξει φιλολογική ή ρητορική επάρκεια ικανή να προσεγγίσει περιγράφοντας το συναίσθημα της οδύνης που βιώσατε εσείς και οι οικείοι σας, με την απώλεια των λατρεμένων σας αετών.
Ως αεροπόρος μόνον μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι κανείς από εμάς τους Ιπταμένους, ποτέ δεν πίστεψε ή θέλησε να δεχθεί ότι μπορεί με την πτήση του να προκαλέσει τόσο πόνο σε αυτούς για τους οποίους πετούσε, θεωρώντας ότι κάθε απογείωση θα συνοδεύεται από λυτρωτική και ασφαλή προσγείωση.
Δυστυχώς βιώσαμε την απώλεια αδελφών μας σε αυτό το υπέρτατο λειτούργημα προσφοράς στην Πατρίδα, αλλά ποτέ ως αεροπόροι δεν δεχθήκαμε ότι σταμάτησε η ζωή τόσο εξαίρετων, τόσο απότομα.
Ο Αεροπόρος για μας δεν πεθαίνει ποτέ, απλά σεβόμενος τα ανεξήγητα κελεύσματα της μοίρας να μην προσγειωθεί, μεταβαίνει σε κάποια γωνιά του ουρανού, παραμένοντας νέος, όμορφος , λεβέντης μέσα στην τιμημένη φόρμα πτήσεων και υπομονετικά περιμένει να ξανανταμώσουμε!
Σας αξίζουν όλες οι τιμές, κάθε ηθική και υλική αναγνώριση από την ευγνωμονούσα πατρίδα, είμαι όμως απόλυτα βέβαιος ότι δεν μπορεί τίποτα να καλύψει το τεράστιο κενό.
Σήμερα και στο πλαίσιο της υπέροχης πρωτοβουλίας του Κέντρου Αριστείας «Ακρόπολις», με αφορμή την Γιορτή της Γυναίκας, θεωρώ ότι η στάση ζωής σας και η διαχείριση του πόνου σας, καταδεικνύει και ενισχύει την αξία και τη θέση της Γυναίκας σε μια κοινωνία απόλυτης ισότητας και σεβασμού, όπως το περήφανο ανάστημά σας απέναντι στη χειρότερη στιγμή που μπορεί να βιώσει μάνα ή σύζυγος.
Ευχόμενος δύναμη και ελπίδα για το μέλλον, εκφράζω τον απόλυτο θαυμασμό μου, την διαχρονική μου εκτίμηση και στέκομαι σταθερά δίπλα σας.
Η πρώτη συντονίστρια κα Βίκυ Φλέσσα έδωσε στη συνέχεια τον λόγο, αποκλειστικά, στα τιμώμενα πρόσωπα της ημέρας, στις μανάδες και στις συζύγους που καλύτερα απ’ τον καθέναν μίλησαν για τη δική τους μεγάλη απώλεια.
Κατά σειρά, και βουρκωμένες από τη συγκίνηση είπαν το βιογραφικό της καρδιάς των για τα σπλάχνα και καμάρια τους: Τσιτλακίδη, Τουρούτσικα, Μουλά, Στεφανίδη, Ανδρεαδάκη, Κωστέα, Λυγγερίδη, Κουρουνιώτη. Και, όλες αναρωτιόντουσαν και προσευχόντουσαν:
Άραγε θα ξανασυναντήσουμε τους ανθρώπους μας που αγαπήσαμε Τόσο σ’ αυτή τη ζωή; τους ανθρώπους που μαζί με αυτούς έφυγε και ένα κομμάτι δικό μας; Ελπίζουμε και προσευχόμαστε….

Ο Σμηναγός (Ι) Ευστάθιος Τσιτλακίδης, γεννήθηκε στο χωριό Γρανίτης, στο Νευροκόπι Δράμας το 1991.

Τη Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2023 και ώρα 10:30, διθέσιο αεροσκάφος F-4 Phantom II της 338 Μοίρας της 117 Πτέρυγας Μάχης που εκτελούσε εκπαιδευτική πτήση, κατέπεσε στη θαλάσσια περιοχή 25 ναυτικά μίλια νότια του αεροδρομίου Ανδραβίδας

Κα Τσιτλακίδη: Τους γεμίσαμε με αγάπη, τους μεγαλώσαμε με αγάπη, τους κρατάμε κοντά μας με αγάπη. Αυτό. Πρόεδρος: Πολύ καλά. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ και ήρθατε από εδώ παρακάτω, ήρθατε από το Νευροκόπι. Σας ευχαριστούμε. Καλώς ορίσατε όλοι σας εδώ σήμερα. Ευχαριστώ τον κύριο Μπασαρά και όλους τους.
Ο Υποσμηναγός (Ι) Μάριος-Μιχαήλ Τουρούτσικας, γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1993. Τη Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2023 και ώρα 10:30, διθέσιο αεροσκάφος F-4 Phantom II της 338 Μοίρας της 117 Πτέρυγας Μάχης που εκτελούσε εκπαιδευτική πτήση, κατέπεσε στη θαλάσσια περιοχή 25 ναυτικά μίλια νότια του αεροδρομίου Ανδραβίδας.
Κα Τουρούτσικα: Ευχαριστώ τον κύριο Μπασαρά και όλους τους Διοργανωτές αυτής της εκδήλωσης που μας κάλεσαν σήμερα εδώ. Θα αναφερθώ στους ανθρώπους που δεν είναι μαζί μας και πάντα θα λείπουν και θα λείπουν, στους ανθρώπους που είναι πολλοί, είναι και ήταν πολλοί, είναι και ήταν άριστοι. Είναι και ήταν φτιαγμένοι από ένα ξεχωριστό μείγμα ουρανού και γης. Ήταν και είναι οι άνθρωποι.
Που πιστεύουν στο καθήκον και όχι στο Ατομικό συμφέρον. Είναι οι άνθρωποι και ήταν οι άνθρωποι που πίστευαν και πιστεύουν σε μία κοινωνία προσφοράς και όχι σε μία κοινωνία ατομικού συμφέροντος.

Είναι οι άνθρωποι που πέθαναν και έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα, για τα ιδανικά της πατρίδας μας και άλλοι για τον συνάνθρωπο Και την καλύτερη καθημερινότητα των άλλων ανθρώπων.

Εγώ θα αφιερώσω αυτή τη μέρα σε αυτούς τους ανθρώπους. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο γιος μου, υποσμηναγός Μάριος Μιχαήλ Τουρούτσικας, άνθρωπος της προσφοράς. Ευχαριστώ πάρα πολύ.

Θα ήθελα επίσης να αναφερθώ σε όλες μας σαν γιορτή με αφορμή τη γιορτή της γυναίκας. Μένουμε δυνατές, σεβόμαστε τον εαυτό μας, σεβόμαστε το άλλο φύλο.

Διδάσκουμε στα παιδιά μας σαν μανάδες και γιαγιάδες τι σημαίνει θρησκεία, πατρίδα ή οικογένεια, τι σημαίνει εργάζομαι και τι σημαίνει προσφέρω χωρίς ατομικό συμφέρον.

Επίσης, θα αναφερθώ και σε όλες εμάς που έχουμε χάσει τα παιδιά μας. Θα πω τι μπορεί να πει κανείς για ό,τι μας συμβαίνει. Δεν μπορεί να πει δεν μας καλύπτει κάποια λέξη.

Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι αν οι ίδιοι μπορούσαν να μας μιλήσουν θα μας έλεγαν μείνετε όρθιες. Συμπαρασταθείτε η μία στην άλλη. Είστε σημαντικές. Διδάξτε τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας να δίνουν προσφορά, καθήκον, θρησκεία, πατρίδα και οικογένεια. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Ο Σμηναγός (Ι) Χρήστος Μουλάς γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1989.

Κατά τη διάρκεια διατεταγμένης πτήσεως, την Τρίτη 25 Ιουλίου 2023 και ώρα 14:52,

το αεροσκάφος τύπου CL-215, της 335 Μοίρας Τακτικών Μεταφορών της 112 Πτέρυγας Μάχης,

κατέπεσε και συνετρίβη κατά τη διάρκεια αεροπυρόσβεσης, στον Πλατανιστό Ευβοίας.

Ο Ανθυποσμηναγός (Ι) Στεφανίδης Περικλής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1996. Με καταγωγή από το Κιλκίς, έζησε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη.

Κατά τη διάρκεια διατεταγμένης πτήσεως την Τρίτη 25 Ιουλίου 2023 και ώρα 14:52, το αεροσκάφος τύπου CL-215 της 335 Μοίρας Τακτικών Μεταφορών της 112 Πτέρυγας Μάχης, κατέπεσε και συνετρίβη κατά τη διάρκεια αεροπυρόσβεσης, στον Πλατανιστό Ευβοίας.

Κα Στεφανίδη:
Και ξαφνικά έρχεται μια στιγμή στη ζωή σου που χάνεις ότι πολυτιμότερο έχεις το παιδί σου, τον γιό σου.

Αυτόν που από την πρώτη στιγμή της ζωής του ήσουν κοντά του στα πρώτα λογάκια, στα πρώτα βήματα, στις αρρώστιες, στις χαρές, στις αγωνίες, στις εξετάσεις, στις βραβεύσεις, στις ορκωμοσίες. Αυτόν που καμάρωνες και που σε έκανε περήφανη για την στάση που κράτησε στη ζωή του.

Έζησε με αξίες-ιδανικά αξιοπρέπεια, πραγματοποίησε τους στόχους του και έγινε αυτό που τόσο πολύ ήθελε Ίκαρος.

Ο γιος μου είναι ο Περικλής Στεφανίδης ανθυποσμηναγός. Πέταξε στις φωτιές στην Κάρυστο και από εκεί στην αιωνιότητα. Αθάνατος.

(έφυγες) νωρίς.. ξαφνικά... /χωρίς να προλάβω να πω αντίο/
να σου πω.. να σου πω.. τόσα πολλά που έχω στο μυαλό!!!/
χωρίς να σου πω πόσο πολύ σε αγαπώ!!/
Έφυγες χωρίς να είναι επιλογή σου και καταδικαστήκαμε να μην είμαστε μαζί σου!! Μας λείπεις..!.

Αποτελώντας μέρος της ελληνικής ανθρωπιστικής αποστολής στη Λιβύη, είχε μεταβεί στην περιοχή για να προσφέρει βοήθεια στην πληττόμενη από την κακοκαιρία «Daniel» αφρικανική πόλη Ντέρνα.
Έχασε τη ζωή της μαζί με τέσσερις ακόμα Έλληνες.

Κα Ανδρεαδάκη:

Καλησπέρα σας.
Καταρχάς θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ όλους εσάς.
Για την τιμή που κάνετε στις μητέρες εδώ σήμερα.
Και τους συγγενείς των ανθρώπων που έχουν φύγει από κοντά μας.

Η Εύη μου ήταν και είναι ένα πλάσμα φωτεινό.
Ένα πλάσμα που όπου περνούσε γέμιζε με φως το χώρο.
Διψούσε για μάθηση.
Στα λίγα χρόνια που ήταν εδώ κοντά μας ήταν άπειρα τα μεταπτυχιακά, οι επιμορφώσεις που είχε και τα πτυχία. Νοιαζόταν και ενδιαφερόταν για τον άνθρωπο με κεφαλαίο.
Το παιδί μου δεν πρόλαβα να το χαρώ. Δεν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή του. Είχαμε. Μια συγκλονιστική απώλεια στην οικογένεια.
Έφυγε ένα πλάσμα το οποίο θα έδινε κάτι σε αυτό τον κόσμο, θα άφηνε κάτι πίσω του, όπως και όλα τα παιδιά. Που έφυγαν τόσο νωρίς.
Το μόνο που κρατάει είναι αυτό που μου δίνει δύναμη για να μπορέσω να ζήσω εγώ και η κόρη και ο πατέρας της. Για να μπορώ να τιμώ αυτό το ίδιο, το οποίο με ευλόγησε ο Θεός να γεννήσω.

Γιατί ήταν και είναι για μένα από τα σπάνια παιδιά που έχω περάσει σε αυτό τον κόσμο. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Επίσης ευχαριστώ. Ένα πράγμα που εμένα μου αρέσει ή εσείς θα μιλήσετε.
Και, φτάνει αυτή η δύναμη που βρήκατε και αυτό το θάρρος και την αξιοπρέπεια που διδάσκετε.

Πρόεδρος: Κυρία Ανδρεαδάκη, όταν χάσατε γιο, κόρη και κουνιάδο ιπτάμενο, αδερφό του άντρα σας…Είστε πολύ μεγάλη κυρία και πολύ δυνατή και υποκλινόμαστε..

Ο Επισμηναγός (Ι) Επαμεινώνδας Κωστέας, γεννήθηκε στη Μεγάλη Μαντίνεια του Δήμου Δυτικής Μάνης. Την Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2023, αεροσκάφος τύπου Τ-2E της 363 Μοίρας Εκπαίδευσης Αέρος της 120 Πτέρυγας Εκπαίδευσης Αέρος, κατέπεσε, κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής πτήσης, μισό ναυτικό μίλι βορειοδυτικά του αεροδρομίου της Καλαμάτας.

Κα Κωστέα:

Ο άντρας μου ήταν, είναι και θα είναι ο Επαμεινώνδας Κωστέας, ο «ο Νώντας μου», ο Νώντας όλων, γιατί ήταν παρών για όλους, για όποιον χρειαζόταν τη παραμικρή βοήθεια.
Ο Νώντας για όσους είχαν την τιμή τον γνωρίσουν ήταν ένας εξαιρετικός, ένας χαρισματικός, αυθεντικός, καλόκαρδος, δοτικός μα πάνω απ’ όλα Άνθρωπος, με ό,τι συνεπάγεται η έννοια αυτής της λέξης!
Ακόμα κι αν ήξερα το τέλος πριν από είκοσι χρόνια που τον γνώρισα, τον αγάπησα και μπήκε στη ζωή μου πάλι εκείνον θα επέλεγα!
Γιατί αυτά που έζησα εγώ με τον Νώντα μου για είκοσι χρόνια κάποιοι άλλοι δεν τα ζουν μια ολόκληρη ζωή μαζί.
Ο Νώντας ήρθε σ ’αυτόν τον κόσμο για να προσφέρει στους άλλους, για να βοηθάει, να συμπαραστέκεται και να συμμερίζεται. Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες με τα χαρίσματά του, όχι μόνο εγώ αλλά όλοι όσοι τον γνώριζαν. Ήρθε όμως σ’ αυτήν την ζωή για λίγο, γιατί όπως λέει και ο πατέρας του, τον θέλαμε κι άλλο κοντά μας τον θέλαμε λίγο παραπάνω…
Λείπει… λείπει πολύ απ’ όλους μας, μα περισσότερο στο γιο του και την κόρη του, στα παιδάκια του που έμειναν πίσω και τον περιμένουν ακόμα να γυρίσει και να τα σφίξει στην αγκαλιά του, στην μεγάλη του αγκαλιά, και πάντα θα τον περιμένουν! Όλοι τον περιμένουμε…
Άραγε θα ξανασυναντήσουμε τους ανθρώπους μας που αγαπήσαμε Τόσο σ’ αυτή τη ζωή;

Ο 31χρονος Υπαρχιφύλακας Γιώργος Λυγγερίδης, των επίλεκτων μονάδων της ΕΛ.ΑΣ, με καταγωγή από το Δημητρήτσι Σερρών, έφυγε από τη ζωή, την Τετάρτη 27/12/2023, ύστερα από δολοφονική επίθεση με ναυτική φωτοβολίδα κατά τη διάρκεια επεισοδίων έξω από το κλειστό γυμναστήριο «Μελίνα Μερκούρη» στου Ρέντη, μετά από περίπου 20 μέρες νοσηλείας.
Η φωτοβολίδα είχε χτυπήσει τον αστυνομικό στην αρτηρία του αριστερού ποδιού, στις 7 Δεκ 2023.

Κα Λυγγερίδη:

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε και μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου.

Κυρίες και κύριοι.
Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε.
Και, που μου δίνετε την ευκαιρία να εκφράσω λίγα λόγια από καρδιάς για το λατρεμένο μου παιδί Αρχιφύλακα Λυγγερίδη Γεώργιο που δολοφονήθηκε στο γήπεδο του Ρέντη.

Ο Γιώργος μου γεννήθηκε 26 Δεκεμβρίου του 1992. Ήρθε στη ζωή μας σαν χριστουγεννιάτικο δώρο. Γεννήθηκε μόλις 1 Κιλό. Μαχητής από τότε να κρατηθεί στη ζωή. Ήταν όμως καιρός και τα κατάφερε.

Έγινε ένα δυνατό, χαμογελαστό και χαρισματικό αγόρι. Οι επιδόσεις του στο σχολείο ήταν πάντα άριστες. Το ίδιο και στις πολεμικές τέχνες. Απέκτησε μουσική παιδεία και μέσα από το μπουζούκι του λάτρεψε το ρεμπέτικο.
Πάντα δραστήριος, ευγενικός, προσπαθούσε να κάνει τους άλλους να συμμετέχουν στις δραστηριότητές του. Ένας χώρος που κάθε γονιός θα ήθελε ο καλύτερος αδερφός για την αδερφή του.

Ένας φίλος που ο καθένας θα ήθελε να έχει. Ο Γιώργος έδωσε πανελλήνιες και εισήχθη στην αστυνομία με πολύ υψηλή βαθμολογία και σκοπός του έγινε να υπηρετήσει τους νόμους και το Σύνταγμα έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η κοινωνική ευημερία και η κοινωνική ειρήνη. Γι αυτό και επιλέχτηκε να υπηρετήσει στην Υποδιεύθυνση Αποκατάστασης Τάξης και συγκεκριμένα στην αγαπημένη του διμοιρία A35. Στην υπηρεσία αυτή ανδρώθηκε, εκπαιδεύτηκε, έγινε ένας άρτιος επαγγελματίας αστυνομικός των ειδικών αστυνομικών δυνάμεων. Προτεραιότητά του έγινε η διαφύλαξη των δημοκρατικών αξιών, καθώς και η υπεράσπιση των εθνικών συνόρων. Με τη μαχητική του παρουσία στις Καστανιές του Έβρου.

Δυστυχώς όμως, η οπαδική βία του έκοψε το νήμα της ζωής. Δολοφονήθηκε από ναυτική φωτοβολίδα που κάποιος χούλιγκαν πέταξε. Πόσο άδικο για έναν αστυνομικό που φεύγει από το σπίτι του για να μας προστατέψει. Που βάζει το σώμα του ασπίδα για τη δική μας ασφάλεια;

Ήμουν, είμαι και θα παραμείνω υπερήφανη γι αυτόν σε όλη μου τη ζωή. Καλό σου ταξίδι, λατρεμένο μου παιδί και όσο ζω και αναπνέω δε θα σε ξεχάσω ποτέ.

Ο αρχιφύλακας Λυγγερίδης Γεώργιος πέθανε εν ώρα υπηρεσίας και ένεκα αυτής. Και για πάντα θα είναι ένας ήρωας αθάνατος. Και το Ψυχοσάββατο, αφιερωμένο μάλιστα στους πεσόντες αστυνομικούς. Οπότε είναι σημαντικό που είμαστε σήμερα εδώ.

Ο 29χρονος αστυνομικός της ομάδας ΔΙΑΣ Χρήστος Κουρουνιώτης έχασε τη ζωή τα ξημερώματα, τη Δευτέρα 18/12/2023, σε καταδίωξη στην εθνική Αθηνών – Κορίνθου, μετά από σήμα για κλοπή αυτοκινήτου από τη Νίκαια Αττικής.
Ο οδηγός του κλεμμένου οχήματος ήταν 20χρονος Ρομά από την περιοχή της Νίκαιας.
Η αστυνομία όμως έχασε κι άλλο παιδί το 2023.
Κα Κουρουνιώτη:
Καλησπέρα σας. Ευχαριστούμε πολύ για την πρόσκληση.
Δεν έχω πολλά να πω, δεν θα βγει τίποτα δηλαδή.
Νομίζω ό,τι και να πω εκεί που τα λέμε δεν ακούγονται. Το μόνο που έχω να πω είναι στο παιδί μου ότι μας λείπει.
Μας λείπει το χαμόγελό του. Αυτό πάνω απ όλα. Γιατί; Για να βγει προς τα έξω αυτό το χαμόγελο πάει να πει ότι ήταν ένα παιδί. Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Ένα παιδί αυθεντικό. Αυθεντικός Έλληνας.
Είμαι πάρα πολύ περήφανη για σένα, παιδί μου και για όλα τα παιδιά του κόσμου. Είσαι αθάνατος όπως όλα τα παιδιά του κόσμου. Είναι αθάνατα και εύχομαι να μην συμβούν άλλα πιο πέρα στη ζωή, σε άλλα παιδιά αυτά που γίνονται τώρα, κάπως να διορθωθεί λίγο η κατάσταση. Αυτό είναι το ευχαριστώ πάρα πολύ.


Συνέχισε η δεύτερη συντονίστρια κα Λίνα Μπασαρά: Μιλώντας για τον αγώνα που η κάθε μία απ’ αυτές τις γυναίκες δίνει καθημερινά, για να ξεπεράσει την προσωπική της απώλεια, να ξεπεράσει τη μάχη που χάθηκε, υπάρχουν κι εκείνες οι γυναίκες που αγωνίζονται σιωπηλά για να κερδίσουν τη μάχη για τη ζωή. Για την ακρίβεια, εκείνες οι γυναίκες που έχουν εντάξει αυτόν τον σιωπηλό αγώνα για τη ζωή τους, μέσα σε όλη αυτή την καθημερινότητα και σε όλους αυτούς τους ρόλους που καλούνται να ανταποκριθούν για τους άλλους και έδωσε τον λόγο στην κα Μαρία Πολύζου την μεγάλη μαραθωνοδρόμο που πάλεψε με την ασθένεια και κέρδισε όλες τις μικρές και μεγάλες καθημερινές μάχες.
Πολύζου Μαρία
Τι να σας πω τώρα; Δεν περίμενα αυτή τη μέρα. Πραγματικά είναι λίγο δύσκολο να αρθρώσεις λέξεις. Οι λέξεις είναι φτωχές για να πεις και να βγάλεις προς τα έξω αυτό που νιώθει η ψυχή μου και αυτό που νιώθουν οι ψυχές όλων μας αυτή την στιγμή και βεβαίως στις ψυχές του έθνους μας.
Θα σας μιλήσω όμως ως αθλήτρια Πρωταθλήτρια, ως γυναίκα η οποία τιμούσε το εθνόσημο. Υπηρέτησα την πατρίδα από την πλευρά του αθλητισμού επί 20 συναπτά έτη ως πρωταθλήτρια Ελλάδος στον Μαραθώνιο, τιμώντας το εθνόσημο. Ξέρετε, όταν φοράς το εθνόσημο δεν είσαι το όνομα π.χ. η Μαρία Πολύζου είμαι και είμαστε η Ελλάδα. Έτσι το 1990 έτρεξα στον Μαραθώνιο δρόμο στους Βαλκανικούς αγώνες 1990. Φανταστείτε λίγο.
Ο αγώνας έγινε μέσα στην Κωνσταντινούπολη. Το λέω αυτό διότι καταλαβαίνετε, και είστε και στρατιωτικοί εδώ. Καταλαβαίνετε εκείνα τα χρόνια τι σήμαινε για τη χώρα μας και τις σχέσεις των δύο λαών μία Ελληνίδα να τρέχει και να αγωνίζεται μέσα στην Κωνσταντινούπολη. Θυμάμαι ο αγώνας ξεκίνησε με καταρρακτώδη βροχή. Και στη γέφυρα του Βοσπόρου άρχισε να πέφτει ένα δυνατό χαλάζι. Χαλάζι. Όταν λέμε χαλάζι, χαλάζι δεν μπορούσα, έβαζα μόνο τα χέρια μου εδώ μπροστά προκειμένου να προστατεύω το σώμα μου και το κεφάλι να καλύπτεται για να μην πονάει το σώμα μου. Είχα γίνει Θηρίο ανήμερο.
Ξέρετε, εκείνη τη στιγμή. Ακόμα και να πέθαινα δεν θα καταλάβαινα τίποτα. Ήταν τόσο μεγάλο το πάθος μου γι αυτό το εθνόσημο, γι αυτή την Ελλάδα που κουβαλάμε όλοι μέσα μας, που δεν καταλάβαινα τίποτα. Στο 38ο χιλιόμετρο πέρασα από ένα τούρκικο παζάρι. Ξέρετε πώς είναι τα παζάρια στην Κωνσταντινούπολη; Πως είναι μια λαϊκή; Και έλεγα είναι δυνατόν να έχουν βάλει εδώ τον Μαραθώνιο να περνάει μέσα από μία λαϊκή αγορά; Και όμως, μόλις πέρασα μέσα από εκεί, αριστερά μου και δεξιά μου είχα δύο αστυνομικούς Τούρκους, οι οποίοι με προστάτευαν από όλα αυτά τα γιουχαΐσματα των Τούρκων, οι οποίοι επειδή φορούσα το εθνόσημο με έφτυναν, με έβριζαν, δεν ξέρω καν τι έλεγαν, αλλά ούτε και με ενδιέφεραν. Κατάφερα λοιπόν με όλα αυτά και με άλλα που δεν θα τα πω αυτή τη στιγμή, να τερματίσω στο στάδιο της Κωνσταντινούπολης νικήτρια, να σηκώσω αυτή την ελληνική σημαία και να ακουστεί εθνικός ύμνος.
Γιατί αυτές οι στιγμές, ακόμα και να πεθάνεις εκείνη τη στιγμή. Είναι η στιγμή η μέγιστη. Είναι η ένδοξη στιγμή. Αυτές τις στιγμές αυτά τα παιδιά, οι πιλότοι και οι αστυνομικοί, ζούσαν έντονες.
Όταν υπηρετείς στην πατρίδα. Είναι πραγματικά το κάτι παραπάνω από όλους εμάς τους κοινούς Θνητούς που λέμε οι υπόλοιποι. Το 2010 αποφάσισα ως Ελληνίδα να τιμήσω την επέτειο της μάχης του Μαραθώνα.
2500 χρόνια μετά αποφάσισα να πάω μια διαδρομή Αθήνα -Σπάρτη -Αθήνα. Τη διαδρομή του. Μαραθωνοδρόμου Φειδιππίδη.
Αλλά ήθελα να κάνω κι άλλα 40 χιλιόμετρα, να πάω 524 χιλιόμετρα σύνολο για να προσκυνήσω στη σορό των 192 Αθηναίων Μαραθωνομάχων, για να τιμήσω την επέτειο της μάχης του Μαραθώνα, κάτι που δεν μου το επέβαλε κανείς.
Απλά θεώρησα χρέος ως Ελληνίδα και ως πρωταθλήτρια που υπηρετώ τον αθλητισμό, τι να κάνω. Για να τιμήσω τη μάχη του Μαραθώνα; Και αποφάσισα να το κάνω. Είχα μια κόρη 10 ετών.
Οπότε καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό που θα σας πω. Αυτή τη στιγμή μόνη μου σκέψη δεν ήταν η ύπαρξη της ζωής μου και αν θα τα βγάλω πέρα. Διότι ο αγώνας έγινε την εβδομάδα καύσωνα του καλοκαιριού του 2010, ξεκινώντας 26 Ιουλίου με 42 βαθμούς Κελσίου στην πορεία 45-.47 Και εγώ προχωρούσα και είπα κάποια στιγμή. Ή ταν ή επί τας και αν πέθαινα εκείνη τη στιγμή, θάταν η πιο ένδοξη στιγμή της ζωής μου και ο πιο ένδοξος θάνατος που μπορούμε να περιμένουμε εμείς οι άνθρωποι.
Έτσι ήταν τα παιδιά σας, που έπεσαν, περήφανα. Και λύγισα κάποια στιγμή, γιατί τρεις μέρες πριν να τερματίσω τα 524 χιλιόμετρα, έτρεχα 2 μαραθωνίους την ημέρα με αυτές τις θερμοκρασίες. Ένα γυναικείο σώμα, ένα σώμα που όλοι έλεγαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να το βγάλεις αυτό είναι απλά αυτοκτονία. Και όμως προχωρούσα. Και έλεγα δεν είμαι Σώμα, είμαι ψυχή και με πίστη στο Θεό προχωρούσε και έλεγα αν είναι να τερματίσω στον τύμβο του Μαραθώνα, θα τερματίσω είτε με σώμα και ψυχή, είτε μόνο με ψυχή. Και πάλι περήφανη θα ήμουν και πάλι περήφανα. Τρεις μέρες πριν, περίπου γύρω στα 250 χιλιόμετρα, 240 χιλιόμετρα πριν φτάσω στον Τύμβο του Μαραθώνα, είχα σοβαρά προβλήματα υγείας. Το φαντάζεστε; Τι άλλο να πούμε δηλαδή; Πήγα να πεθάνω από καρδιακή ανακοπή.
Την ένιωσα, την ένιωσα και εκείνη τη στιγμή ενστικτωδώς σήκωσα το τηλέφωνο και πήρα την κόρη μου. Ήταν στο χωριό. Την είχα ενημερώσει νωρίτερα και της είχα πει Αγάπη αγαπημένη, την κόρη μου θέλω να κάνω αυτή την διαδρομή. Δεν μπορούσε να καταλάβει όλη αυτή την ιστορία. Της εξήγησα όσο μπορούσα να την καταλάβει ένα παιδί 10 ετών. Της είπα λοιπόν ότι θέλω να το κάνω για να τιμήσω τη μάχη του Μαραθώνα και την Ελλάδα μας.
Μπορώ παιδί μου. Πολύ αυθόρμητα η κόρη μου μου είπε Ναι, μαμά, μπορείς.
Έτσι μετέφερα καθ’ όλο το αίσθημα το αίσθημα του κινδύνου που μπορεί να έχω. Άλλωστε δεν χρειαζόταν την απόφαση την είχα πάρει, απλά μου έδωσε δύναμη. Εκείνη την Πέμπτη λοιπόν, κοντά στα 240 χιλιόμετρα πριν τερματίσω, όταν ένιωσα ότι την. Σβήνω, σήκωσα το τηλέφωνο το μόνο για πέντε δευτερόλεπτα. Της είπα Αγάπη, θέλω να είσαι περήφανη για μένα και για την Ελλάδα μας και το έκλεισα Και από εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα τα άφησα στο Θεό.
Τίποτα άλλο. Έτσι ακριβώς είναι. Βγήκα από το αυτοκινούμενο που βρισκόμουν, Διότι αυτά γινόντουσαν σε διαφορετικά είδη μαραθώνιου ανά την ημέρα και είπαν είναι να πεθάνω, θα πεθάνω στον δρόμο και όχι περιμένοντας για καλή μου τύχη, τύχη Θεός. Εγώ πάντα το λέω γιατί εκεί τα βάζω όλα. Χρειάστηκε να πάρω μια ασπιρίνη και αυτή λίγο με βοήθησε να ξεμπλοκάρει όλο το σύστημα και να την γλιτώσω, να την σκαπουλάρω τελικά.
Και στο τέλος σιγά σιγά άρχισα να λέω μέσα μου Δεν είμαι σώμα, είμαι ψυχή, δεν είστε σώμα, είστε ψυχές. Και κατάφερα να τερματίσω στον Τύμβο του Μαραθώνα, 524 χιλιόμετρα με σώμα και ψυχή αυτή τη φορά. Και αν πέθαινα στον δρόμο δεν πειράζει για την Ελλάδα, για την Ελλάδα μας. Τίποτε. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Έτσι ακριβώς. Έτσι, κάπως έτσι το είπε.
Έτσι λοιπόν, αυτό που θέλω να σας μεταφέρω σήμερα, κατ΄ αρχάς είναι να σας πω ότι πριν λίγο καιρό, κάνα δυο χρόνια πριν.
Τελείωσα και τον καρκίνο. Ωραίο κι αυτό. Το λέω κι αυτό διότι. Γιατί εδώ δεν μιλάμε για μέταλλα, αποστάσεις και τέτοια. Μιλάμε για την ίδια την ύπαρξη της ζωής. Είμαστε πολύ δυνατές. Τέλειωσε και αυτό ο Μαραθώνιος και είμαι εδώ απέναντι.
Σας να σας πω ότι αυτό τον πόνο της ψυχής σας, αυτά τα δάκρυα να τα κάνετε περηφάνια που το ξέρω ότι τα έχετε. Να τα κάνετε Ελπίδα στη νέα Γενιά. Γιατί κι αυτό το 524 τα αφιέρωσα για την Ελλάδα Μας, την οικογένεια, τη δημοκρατία και την ελευθερία.
Έχετε αποστολή αυτή τη στιγμή και σας την έχουν δώσει τα ίδια σας τα παιδιά. Αποστολή να σηκώνετε σημαίες και να μεταφέρετε τα δικά τους μηνύματα. Γι αυτό, όσο κι αν Δύσκολο και σας θέλω να σας βλέπω να χαμογελάτε περήφανα.
Γι αυτά τα παλικάρια και γι αυτά τα κορίτσια που φύγανε. Προσκυνώ μπροστά σας. Για όλες τις μητέρες των παιδιών που χάθηκαν.

Και, ακολούθησε η κα Βίκυ Φλέσσα, πολύ συγκινημένη "Ετούτη η δύσκολη και συγκινησιακά φορτισμένη ημέρα ήταν απόλυτη και ξεκάθαρη επιλογή του Κέντρου Αριστείας Ακρόπολις.
Διότι, ας μην γελιόμαστε, η καθημερινότητα όλων μας έχει περισσότερες δυσκολίες απ’ όσες χαρές και οφείλουμε να αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας και στους γύρω μας, τους αγώνες που κάνουν για να την φέρουν εις πέρας.
Θα προσπαθήσουμε να την αποφορτίσουμε όσο γίνεται και ας προχωρήσουμε στην επίδοση των αναμνηστικών αυτής της ημέρας.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της εκδήλωσης ΕΔΩ!


Βίας ο Πριηνεύς: Άκουγε πολλά, μίλα την ώρα που πρέπει.

Θαλής o Μιλήσιος: Καλύτερα να σε φθονούν παρά να σε λυπούνται.

Κλεόβουλος ο Λίνδιος: Το μέτρο είναι άριστο.

Περίανδρος ο Κορίνθιος: Οι ηδονές είναι θνητές, οι αρετές αθάνατες.

Πιττακός ο Μυτιληναίος: Με την ανάγκη δεν τα βάζουν ούτε οι θεοί.

Σωκράτης: Εν οίδα ότι ουδέν οίδα. Ουδείς εκών κακός.

Θουκυδίδης: Δύο τα εναντιότατα ευβουλία είναι, τάχος τε και οργήν.

Πλάτων: Άγνοια, η ρίζα και ο μίσχος όλου του κακού. 

Αριστοτέλης: Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων.