Η ανάληψη της ευθύνης απαιτεί ρώμη και ανδρεία. Μια ανάδραση που θα ξεκινήσει από τις προσωπικές μας στιγμές αλήθειας και αφού συντονισθούμε στον καλύτερο βαθμό, θα ξαναβρούμε τη δύναμη για μια ολική επαναφορά των δοκιμασμένων αξιών μας.

Να τοποθετήσουμε στην πρώτη βαθμίδα των αξιών μας την Πατρίδα, αφού όμως, προσδιορίσουμε τι είδους Πατρίδα θέλουμε. Μια άχρωμη και απρόσωπη μονάδα, που θα τρέφεται από το φως των άλλων ή με μια δημιουργική εθνική προσωπικότητα, άξια όχι μόνον να δέχεται, αλλά και να χαρίζει στους συνανθρώπους μας, όπως έκανε πάντοτε, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές αξίες!

Το πράγμα είχε φανεί απ' την αρχή: ο γάμος δεν θα γινόταν όπως τον ονειρευόμουν. Και για όλα έφταιγε εκείνο το καταραμένο μανίκι! Ένα μανίκι, χοντροκομμένο, καθόλου όπως το είχα φανταστεί. Ήταν φουσκωτό, με μια κορδέλα στη μέση, έμοιαζα με θηλυκό Σβαρτζενέγκερ, απλώς με πιο μακριά μπούκλα! 

Από την ώρα που είδα το μανίκι, είχα χάσει πλέον κάθε διάθεση γι αυτήν την τελετή, λες κι όλη η επένδυση που είχα κάνει σε αυτό το γάμο κρεμόταν απ' την κορδέλα του! 

Δικαιώθηκα άλλωστε, διότι όλη η τελετή ήταν καταστροφική. Τι λαμπάδες με τσαλακωμένο, λερωμένο ταφτά, τι μαράθηκαν τα υπέροχα ολλανδικά τριανταφυλλάκια που τις στόλιζαν κι έμειναν να κρέμονται κάτι κοτσανάρες, τι έπεσαν τα στέφανα την ώρα του Ησαΐα, τι που έπεσε η μία βέρα στο τραπέζι και 250 άνθρωποι ήταν γονατισμένοι να ψάχνουν, τι τούρτα λάθος έκοψαν, που ήταν άλλη από την παραγγελία που έκανα, γενικώς όλα πήγαν εντελώς διαφορετικά από το προβλεπόμενο. 

Η ουσία δεν είναι ότι δικαιώθηκα, δεν το ήθελα εξάλλου! Η ουσία ήταν ότι μία πολύ μικρή λεπτομέρεια είχε την ικανότητα να δυναμιτίσει ένα ολόκληρο και καλοσχεδιασμένο γεγονός, είχε γίνει σημαντικότερη απ´αυτό το ίδιο το γεγονός και πάντως είχε καταφέρει να μου χαλάσει τελείως τη διάθεση για κάτι που περίμενα με χαρά χρόνια-άγνωστο γιατί.... 

Παραδέξου, αν σε βάλει κανείς να απαριθμήσεις με σειρά προτεραιότητας τα σημαντικά σε έναν γάμο, το μανίκι του νυφικού δεν ξέρω εάν θα προλάβαινε ποτέ να μπει στη λίστα σου... 

Αυτό ακριβώς επαναλαμβάνεται σαν κακοπαιγμένη ταινία κάθε μέρα στη ζωή μας, αφού έχουμε μεν πλήρη συναίσθηση των σημαντικών που αξίζουν να μας δημιουργήσουν χαρά ή να μας ρίξουν σε κατάθλιψη, αλλά τελικώς εκείνα που το πετυχαίνουν είναι τα μικρά, ασήμαντα πράγματα, εκείνα που τα φωνάζουμε περιφρονητικά "λεπτομέρειες" κι εκείνα μας εκδικούνται κανονικά γι'αυτό. 

Από εκείνη τη χρονιά με το μανίκι, φέτος -μετά από μια σειρά αλλεπάλληλες καταστροφές- κατάφερα επιτέλους να πέσω σε κατάθλιψη. Επειδή όμως γενικώς είμαι ένα αισιόδοξο άτομο ή -όπως με λέει η αδελφή μου- χαζό παιδί χαρά γεμάτο, αποφάσισα να επιδείξω άγνοια κινδύνου και εγκαταλείποντας όλα τα επείγοντα που περίμεναν να επιλυθούν από μένα, πήγα να βάψω τη ρίζα στο μαλλί μου. 

Και τότε συνειδητοποίησα πως η άβαφτη ρίζα μου ήταν η όλη αιτία της κατάθλιψής μου, η οποία με εγκατέλειψε αυτόματα, προφανώς για κάποιο άλλο κεφάλι, που ακόμα επέμενε να αφήνει τη ρίζα του άβαφτη! 

Ξαφνικά τα προβλήματά μου έμοιαζαν βατά και πάντως σίγουρα με λύση στην άκρη του τούνελ, εγώ ήμουν πιο ευδιάθετη-πάντα γίνεσαι πιο ευδιάθετη όταν ακούς κι ένα "γεια σου, τσολιά μου"- και η Πολυάννα είχε ξαναπάρει τη θέση της μέσα μου και μάλιστα ατσαλάκωτη και με όμορφα μαλλιά!  

Κι αν μέχρι εδώ νομίζεις πώς η συζήτηση έχει να κάνει μόνο με τρίχες... μπορεί και να έχεις δίκιο, αλλά να είσαι εντάξει και να πεις πως κι εσύ το έχεις πάθει αυτό... 

Ένα κακό όνειρο μπορεί να σου χαλάσει τη διάθεση μια ολόκληρη μέρα, ένα χρωματιστό λουλούδι στο βάζο μπορεί να χρωματίσει ένα βροχερό πρωϊνό, ένα τηλεφώνημα που σε ξυπνάει βίαια στη μέση της νύχτας σου δημιουργεί ταραχή, που σε ακολουθεί μέχρι το βράδυ της επομένης. 

Ένας γείτονας που σου κάνει φασαρία για τα σκουπίδια...

Ένα φαγητό που σου καίγεται τη μέρα που έχεις καλεσμένους...

Μία γραμμή τηλεφώνου που δεν δουλεύει...

Ένα τζιν που χάλασε στο πλύσιμο...

Ένα δώρο που δεν το περίμενες...

Μια κούπα ζεστή σοκολάτα ένα κρύο μεσημέρι....

Ένα χουζούρι στον καναπέ, βλέποντας ολόκληρο τον κύκλο από μία αγαπημένη σειρά....

Ένας μεσημεριανός ύπνος μετά το φαγητό, χωρίς να σε διακόπτει καμία βιαστική δουλειά...

Το ξεκούρδισμα που σου προκαλεί ένα ηλίθιο κουτσομπολιό που έκανες με την κολλητή σου...

Το να έχεις κοιμηθεί κουταλάκι με αυτόν που αγαπάς και να ξυπνάτε με μπλεγμένα μαλλιά και σάλια, αλλά με εκείνο το ικανοποιημένο χαμόγελο της καλημέρας που σου ζεσταίνει όντως τη μέρα... 

Οι μικρές καταστροφές που μας τυραννάνε βαδίζουν χέρι χέρι με τις μικρές πολυτέλειες που μας φτιάχνουν τη ζωή και πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε στ' αλήθεια γι' αυτό! 

Ασχήμιες κι ομορφιές που έρχονται και φεύγουν απρόσεκτες, αλλά προλαβαίνουν να μας κάνουν κάποιους άλλους, πριν εμείς προλάβουμε να μετρήσουμε το μέγεθός τους. 

Όλα τούτα ίσως μας δίνουν μια μικρή ιδέα για το πόσο λάθος είμαστε τοποθετημένοι στη ζωή.  

Κυνηγάμε αυτά που νομίζουμε για σημαντικά, θεωρώντας ότι η σημασία τους είναι τόσο καθοριστική για το μέλλον μας.  

Και την πατάμε σαν βλάκες, αφού τελικά τα χειρότερα και τα καλύτερα είναι πολύ πιο κοντά μας και δεν χρειαζόταν ποτέ να τρέχουμε σαν παλαβοί σε άλλους μαχαλάδες... 

Αλλά βέβαια είναι πολύ αργά να το συνειδητοποιήσουμε και συνήθως συμβαίνει σε κάποια ανάπαυλα από το κυνήγι... αν είμαστε αρκετά τυχεροί και προλάβουμε να λαχανιάσουμε... 

Και τώρα δηλαδή τι; Θα αφήνουμε το γάμο να τρεχαλάμε για πουρνάρια; 

Είμαι η τελευταία που θα σου πει να σταματήσεις να κυνηγάς τα όνειρά σου κι όλα αυτά που εσύ θεωρείς σημαντικά. 

Θα σου προτείνω απλώς να εντάξεις μέσα στο σχέδιο της ζωής σου, όλα εκείνα τα "μικρομέγαλα", που είναι το αλάτι και το πιπέρι της, το θέλεις δεν το θέλεις, οπότε καλύτερα να το θέλεις, τι λες κι εσύ; 

Άφησε χώρο για τις νοστιμάδες και για τις ξινίλες και μάθε να τις υπολογίζεις ως σημαντικές. 

Εξάλλου, αν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνουν αυτές, όπως προείπα... 

Η ζωή δεν είναι μεγάλη, ούτε καν μικρομέγαλη. Είναι απλώς μικρή, τοσοδούτσικη. 

Και να ξέρεις...όλα μετράνε! 

*Εύα Τσαροπουλου

Σπουδαγμένο κορίτσι η Μαρία και από εμφάνιση; Μια κούκλα ζωντανή!
Δεν είχε προλάβει να ακουμπήσει το μονόπετρο του αρραβώνα στο δάχτυλό της κι η μάνα της, η κυρία Πιπίτσα άρχισε το πίρι πίρι:
- Κοίτα τώρα να του σκαρώσεις κανένα κουτσούβελο, να γίνει κι ο γάμος μάνι-μάνι, να τελειώνουμε! Άντε! Γιατί οι πολλές οι γνωριμιές καλό δεν κάνουν!
Η φωνή της μάνας ήταν ισχυρότερη απ’ αυτή της γνώσης στο μυαλό της Μαρίας.
Συμβαίνει αυτό· η Κατίνα μέσα μας ανταγωνίζεται με τις κραυγές της την καημένη τη Φρόνηση που, με τη σιγανή, ξεψυχισμένη ανάσα της, σχεδόν ποτέ δεν κέρδισε καμία τέτοια μάχη.
Έτσι, ο γάμος έγινε μάνι-μάνι, συνοδεία κουτσούβελου, που κατέφτασε, γιατί -όσο να πεις- χρειαζόταν κι ένα παρανυφάκι.

Η πραγματικότητα –καλά το ξέρουμε πια- πολλές φορές ξεπερνάει τα σενάρια που φτιάνει με το νου της ακόμα και η πιο κουτοπόνηρη μάνα.
Έτσι, η όμορφη Μαρία, ύστερα από λίγο, έμεινε μόνη της, «μια παρατημένη», όπως την αποκάλεσε η στοργική μανούλα, με ένα μωρό στην αγκαλιά.
Δεν είχε προλάβει καλά καλά ούτε να χρονίσει το δόλιο. Χωρίς σίγουρη δουλειά, χωρίς καμία εξασφάλιση.
Σοκ και δέος για την οικογένεια που -αυτήν ειδικά- την περίπτωση δεν την είχαν φανταστεί, γιατί βλέπεις «αυτά δεν γίνονταν στα χρόνια τα δικά τους».

Όσο κι αν αλλάζει ο κόσμος –φοβούμαι πολύ σιγανά- περιπτώσεις σαν της Μαρίας δεν αποτελούν εξαίρεση, αλλά τον κανόνα ακόμα και στις μέρες μας και δεν ξέρω πόσο υπεύθυνες μπορούν να θεωρούνται πάντα οι διάφορες κυρίες Πιπίτσες αυτής της γης.

Κι αν η Μαρία έχει αυτή τη δικαιολογία ή έστω την ηλικία της, υπάρχει πάντα η Ελένη, η Άννα, η Γεωργία, ο Κώστας, ο Γιάννης, ο Θανάσης και τόσοι άλλοι, που φέρνουν παιδιά στον κόσμο για τους τελείως λάθος λόγους, που όμως βρίσκονται καλά κρυμμένοι πίσω από ένα «το θέλω πολύ» ή ένα «αφού το θέλεις εσύ…»!

Αν το καλοσκεφτείς, ίσως ένας απ’ αυτούς τους λόγους να είναι κι ο δικός σου, αλλά κοτάς να το παραδεχθείς;

Να κάνω ένα παιδί, είπες…

Γιατί έτσι νόμιζες ότι θα πείσεις τον καλό, αλλά αναποφάσιστο σύντροφό σου να προχωρήσει επιτέλους σ’ αυτόν τον γάμο, έπειτα από τόσα χρόνια που σε τραβολογάει αστεφάνωτη και τρως τη γκρίνια των δικών σου, ενώ όλες οι φιλενάδες σου έχουν από καιρό «αποκατασταθεί».
Γιατί βοηθάει στη δημόσια εικόνα σου μία «ωραία οικογένεια», ιδίως αν θέλεις να πάρεις εκείνη την προαγωγή, που πολεμάς πέντε χρόνια τώρα κι όλο στην τρώνε μέσα απ’ τα χέρια σου οι «παντρεμένοι με παιδιά», αφού βλέπεις, η «σταθερότητα» μετράει.
Μετράει, αν σε λένε Αντρέα, διότι αν σε λένε Βούλα, την προαγωγή ετούτη μην την περιμένεις, δεν πρόκειται ποτέ να έρθει...
Γιατί περνούν τα χρόνια και το βιολογικό σου ρολόι έχει τρελαθεί να βαράει και δεν φτάνει που τ’ ακούς εσύ, το ακούει κι η μάνα σου κι άντε να μην ανοίξει το στόμα της τώρα!
Γιατί τώρα μπορείς να πεθάνεις ήσυχος, αφού αφήνεις «κάτι» πίσω σου και τι καλύτερο απ’ το «αντίγραφό σου» (ε, ναι, είσαι και τόσο βέβαιος ότι δεν σ’ αφήνει φτύσμα το παιδί, το λέει κι η μανούλα σου εξάλλου, ίδιοι είστε!).
Γιατί ο κόσμος θα σε λέει γεροντοκόρη κι αποτυχημένη, ενώ οι φίλες σου δεν θα σε καλούν στα οικογενειακά πικ νικ, γιατί το «γεροντοκόρη» σημαίνει στο μυαλό τους «ελεύθερη που ψάχνεται» και άρα, είσαι επικίνδυνη για εκείνες, τις «τακτοποιημένες» που είπαμε παραπάνω...
Γιατί ο κόσμος θα σε λέει γεροπαράξενο, άσε που πίσω απ’ την πλάτη σου θα λένε «Να, ο Αχιλλέας απ’ το Κάϊρο».
Εντάξει, εσένα θα σε καλούν στα οικογενειακά πικ νικ, γιατί όλο και θα τους έχει ξωμείνει καμία «επικίνδυνη» που θα θέλουν να την αποκαταστήσουν, ας είναι και με τον Αχιλλέα απ' το Κάϊρο, να τελειώνουνε πια με δαύτην!
Στο κάτω κάτω, μακριά απ' τον κώλο μας κι ας είν' και στ' αδελφού μας, δεν λένε;
Γιατί η καριέρα δεν φτάνει από μόνη της, άσε που βαρέθηκες πια τα γυάλινα ταβάνια, ούτως ή άλλως χαμένη είναι η ιστορία σ' αυτή τη χώρα, ο προορισμός της γυναίκας άλλωστε, είναι να κάνει παιδιά!
Γιατί θέλεις να σου φέρνει κάποιος ένα ποτήρι νερό στα γεράματα, μαγκούφης θα πεθάνεις! Απ’ τη μυρωδιά θα σε ανακαλύψουνε!
Γιατί καλύτερα να είσαι μονογονεϊκή οικογένεια (στη Σουηδία, υποθέτω), παρά «χωρίς οικογένεια»! Τουλάχιστον όχι, αν δεν είσαι ο Έκτωρ Μαλώ…
Γιατί έτσι συνηθίζεται.
Γιατί έτσι είναι φτιαγμένη η κοινωνία μας.
Γιατί, τι είναι το ζευγάρι χωρίς παιδιά; Ένα παιδί «δένει» το ζευγάρι!
Γιατί σου «έτυχε».
Γιατί εσύ, πότε θα γίνεις μάνα;
Μα το χειρότερο, το πιο μεγάλο λάθος: Γιατί ένα παιδί «σώζει» τον γάμο!

Τόσα ανδρόγυνα στερεότυπα, που κρύβουν μέσα τους μεγάλη δόση ανοησίας.
Ακόμη μεγαλύτερη δόση εγωισμού.
Δεν ξέρεις τι να αποκάμεις με τον εαυτό σου, εδώ που σε φέρανε να ζήσεις, έχεις μπερδέψει τον δικό σου προορισμό και νομίζεις πως η καλύτερη λύση είναι η δημιουργία τουλάχιστον άλλου ενός ακόμα που, με τη σειρά του, δεν θα ξέρει τι να κάνει με τον εαυτό του μεγαλώνοντας και σίγουρα, θα ακολουθήσει το δικό σου, τρανό και πετυχημένο παράδειγμα! Κι αν αυτό δεν γίνει έτσι, θα είσαι «μισός», «κακός», «λιγότερος», οπότε πρέπει «πάση θυσία» να πετύχεις έναν στόχο, που κάποιος άλλος τον έστησε για σένα...
Όλο αυτό κάπου έχει ζαβολιά και δεν τη βλέπεις, στραβούλιακα!

Το έχω δει να συμβαίνει και δεν ήταν καλό:

Γυναίκες και άνδρες να χρησιμοποιούν τα παιδιά τους, σαν μπαλάκια του τένις ή σαν βαλιτσάκια, μετά από ένα κακό διαζύγιο, είτε για να κερδίσουν κάτι παραπάνω, είτε για να «εκδικηθούν» ανοήτως κάποιον, που σκασίλα του ούτως ή άλλως, διότι αν ενδιαφερόταν, ουδείς λόγος για εκδίκηση θα υπήρχε, αρχής εξ αρχής…

Άνθρωποι να ρουφάνε στην κυριολεξία τη ζωή απ' τα παιδιά τους, διότι δεν κατάφεραν να «ξαναφτιάξουν» δική τους –και πώς να το κάνουν, αφού είναι τόσο λάθος δομημένοι, ώστε να νομίζουν πως το φτιάξιμο ή το χάλασμα της ζωής τους είναι υπόθεση του ενός ή του άλλου περαστικού απ’ αυτήν κι όχι αποκλειστικά δική τους!

Παιδιά να μεγαλώνουν παρκαρισμένα στα γιαγιαδοπαππούδια τους, διότι οι γονείς τους είναι πολύ απασχολημένοι να «χαίρονται τη ζωή τους» που περνάει και δεν θα είναι πια νέοι σε λίγο. Άλλωστε όλη τη μέρα δουλεύουν και δικαιούνται λίγη διασκέδαση και πάει λέγοντας…

Ο κατάλογος με τις δικαιολογίες είναι ατελείωτος. Είναι πολύ βολικές για όλους μας.

Υπάρχει μία αλήθεια, την οποία δεν παραδεχόμαστε πολύ εύκολα, ακόμα κι αν κάποτε περάσει απ’ το μυαλό μας σαν αστραπή:

Τα παιδιά δεν είναι κτήμα μας, για να τα χρησιμοποιούμε κατά πώς βολευόμαστε.
Δεν είναι κόλλα, για να ενώσουν τα κατεστραμμένα συναισθηματικά μας κομμάτια.
Δεν είναι σωστική λέμβος για τον διαλυμένο γάμο μας.

Οι ξενιστές τους είμαστε· μας χρησιμοποιούν για να πάρουν τη θέση τους στον κόσμο.
Αυτός είναι ο ρόλος μας.
Τι σκας με τούτη την αλήθεια, καλέ; Έτσι δεν ήτανε και για τους δικούς σου γονείς;
Αυτή η ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα τεράστιο δάνειο και ξεχρεώνεται σε τούτη τη ζωή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Μην το παίρνεις για λίγο· η δουλειά του ξενιστή δεν είναι μικρό πράμα!

Είναι μια πολύ σοβαρή και υπεύθυνη ιστορία. Ξεκινάς δίνοντας κομμάτι απ’ την «ουσία» σου, άρα χρειάζεται προς τούτο να είναι γερή, ποιοτική. Μετά γίνεσαι φιλόξενο «σπιτικό» με το κορμί σου, ένα προσεκτικό κι ασφαλές «σπιτικό». Μετά σκίζεις αυτό το σπιτικό στα δύο, για να φέρεις το μικρό σου στη ζωή. Κι όταν όλα νομίζεις ότι τελειώνουν, τότε είναι ακριβώς που αρχίζουν!
Κομμάτια ολόκληρα απ’ την ελευθερία σου χάνονται για πάντα. Η ησυχία και η ανεμελιά είναι έννοιες που μετά βίας θυμάσαι. Νύχτες ολόκληρες απ’ τον ύπνο σου, θυσιάζονται στον βωμό ενός γοερού κλάματος, ενός πυρετού ή ενός πόνου. Μέρες ολάκερες γεμίζουν περιττές ανησυχίες και προγράμματα, που δεν είναι δικά σου.

Ένα αγώι που ξυπνάει με βία τον αγωγιάτη και του ζητάει κάθε μέρα και περισσότερα.
Το αγώι δεν μπορεί να περιμένει κι ο αγωγιάτης είναι συνεχώς σε εγρήγορση για το επόμενο βίαιο ξεκίνημα…
Κι όλα αυτά, δεν τελειώνουν ποτέ!

Περίεργο δεν είναι που δεν τελειώνουν ποτέ, ενώ δεν είσαι παρά μόνο ο ξενιστής;

Μέχρι ένα σημείο δικαιούσαι να αποφασίζεις, η δική σου καλή ή κακή δουλειά τελειώνει στα πολύ πολύ μικράτα του και μετά, σου απομένουν η έννοια και η ευθύνη, αλλά όχι το δικαίωμα να αποφασίζεις. Ούτε καν γι’ αυτές!
Τι δεν καταλαβαίνεις; Έτσι ακριβώς είναι! Κι αυτό που είναι, όσο τρομακτικό κι αν ακούγεται –είναι στ’ αλήθεια πολύ τρομακτικό να μην δικαιούσαι τίποτα, μετά απ’ όσα χρειάζεται να κάνεις- είναι ταυτόχρονα και όλη η ουσία της Δημιουργίας.

Ποιος σου έταξε εσένα πως η Δημιουργία θα ήτανε εύκολη δουλειά;

Έχεις φτιάξει έναν άνθρωπο και δεν υπάρχει μεγαλύτερο έργο από τούτο. Με σκληρή δουλειά, με πόνο κορμιού και ψυχής, χωρίς δικαιώματα πάνω στη ζωή του, με πολλές υποχρεώσεις απέναντί του, αλλά και μ' ένα αποτέλεσμα που σε αποζημιώνει για όλα τούτα…αν είσαι σε θέση να το δεις.

Είναι στ’ αλήθεια άξιοι όλοι για τούτη τη δουλειά;
Νομίζεις πως δικαιούνται όλοι, πως μπορούν όλοι να γίνουν ξενιστές;
Όχι δεν μπορούν, δεν είναι όλοι ικανοί.

Στις πολύ άσχημες περιπτώσεις, τα μωρά πετιούνται παρατημένα στα σκαλοπάτια των ιδρυμάτων, στα σκουπίδια ή στους υπονόμους ή κακοποιούνται βάναυσα όσο μεγαλώνουν σε χέρια εντελώς ακατάλληλα. Τούτες οι «άσχημες» περιπτώσεις είναι τουλάχιστον καταγεγραμμένες στον κώδικα του κοινού ποινικού εγκλήματος, παλεύονται ή τιμωρούνται. Αποτελεσματικά ή όχι, θα νυχτώσουμε εδώ να συζητούμε...

Εκείνες όμως που με φοβίζουν είναι οι άλλες: Οι «καλές» περιπτώσεις.
Εκείνων των ανίκανων ξενιστών, που ο εγωϊσμός τους κι η ανοησία τους είναι αδύνατον να ανιχνευτούν.
Κρύβονται πίσω από κοινωνικές συμβάσεις, χρηστές δικαιολογίες περί ηθικής, πατρίδας, θρησκείας και οικογένειας και σκεπάζονται κάτω από υποκριτικές, συμβιβασμένες ανθρώπινες σχέσεις, απ’ αυτές που απεικονίζονται σε ξεθωριασμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες από δήθεν τάχα μου ευτυχισμένες φαμελιές.

Πώς να αναζητήσω υγιείς ξενιστές, μέσα σε άρρωστες σχέσεις;
Πώς θα γειάνουν οι σχέσεις, όσο οι ξενιστές θα συνεχίζουν να είναι ακατάλληλοι;

Η ευθύνη, η συναίσθηση της ευθύνης είναι βαρύ πράγμα.
Γι’ αυτό είναι δύσκολο να σηκωθεί απ’ όλους τους ώμους.
Το καταλαβαίνω, γι’ αυτό κι έμαθα –με τον σκληρό τρόπο- να μην κατακρίνω κανέναν για την αδυναμία του αυτή. Δεν κατέκρινα τους γονείς μου, δεν έστησα τον εαυτό μου να τον πυροβολήσω στα τρία μέτρα.
Δέχτηκα την αλήθεια αυτή ως τέτοια, απλώς δεν ήμασταν οι καλύτεροι των ξενιστών, μερικοί από μας δεν κάναμε καθόλου για τέτοιοι...

Αν θέλεις, είναι πιο στενάχωρο να ξέρω πως εκείνοι που έχουν αυτή τη συναίσθηση της ευθύνης, αυτοί που ξέρουν πραγματικά τι σημαίνει «φέρνω στον κόσμο ένα παιδί, για εκείνο κι όχι για να ικανοποιήσω κάποια εγωκεντρική μου ανάγκη», αυτοί οι πραγματικά κατάλληλοι ξενιστές είναι ακριβώς εκείνοι που δεν αποφασίζουν να το κάνουν…
Είναι στ’ αλήθεια κρίμα κι αυτό είναι πιο κρίμα απ’ το άλλο…

Πού ξέρεις; Μπορεί κάποτε τα πράγματα να αλλάξουν.
Ο κόσμος μπορεί να φτάσει να προχωράει τόσο γρήγορα, που οι ανάγκες θα επιτάσσουν γρήγορες και ξεκάθαρες αποφάσεις ζωής και δεν θα επιτρέπουν μπερδεμένα «θέλω, δεν θέλω, δεν ξέρω τι θέλω»…

Κι αν είναι αρκετά τυχερά, μπορεί κάποτε τα παιδιά να σταματήσουν να πληρώνουν τις αμαρτίες των ηλίθιων γονιών τους…

Ίσως η κόρη μου, παιδί κι αυτή ενός ηλίθιου γονιού, να γίνει ένας καλός, ένας ιδανικός ξενιστής. Μπορεί, πού ξέρεις; Θαύματα γίνονται!
Αν εγώ, ο ηλίθιος γονιός της, καταφέρω να της δείξω τις μικρές αλήθειες που κρύβονται πίσω από τους μεγάλους συμβιβασμούς, σαν τον ελέφαντα πίσω απ’ τις παπαρούνες. Τώρα, που στα πίσω – πίσω ίσως τις πήρα χαμπάρι κι εγώ…

Στ' αλήθεια, δεν μπορούμε όλοι να είμαστε ιδανικοί ξενιστές.
Χρειάζεται όμως να προσπαθούμε πάντα να είμαστε όσο καλύτεροι γίνεται.
Θέλει επίγνωση αυτό, θέλει δουλειά, απαιτεί ωριμότητα.

Μπορεί να μην τα καταφέρουμε τελικά, αλλά θα είναι μικρότερο το κακό, αν έχουμε βάλει τα δυνατά μας στην πορεία.
Όλο και κάτι καλό βγαίνει απ' την προσπάθεια να βελτιώνει κανείς, κάθε μέρα, αυτό που είναι...
Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο κόσμος πρέπει να συνεχίζεται και χρειάζεται να έχει απ' όλα...

*Εύα Τσαροπουλου