Σοφότατα, οι Αρχαίοι Πρόγονοί μας είχαν επισημάνει ότι ο άνθρωπος είναι «πολιτικό», δηλαδή κοινωνικό ον, άλλως θεωρείτο «ιδιώτης» (idiot). Τον μονήρη βίο αντέχουν μόνον οι θεοί και τα ζώα. Ο άνθρωπος, μόνον κατά φαντασία μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του ως θεό! Εύκολα οδεύει προς τη ζωώδη συμπεριφορά. Μόνον η Παιδεία καλλιεργεί την ανθρωπινότητά του, ως κορυφή των έμβιων όντων.

Η σημερινή δημοκρατική κοινωνία έχει χαοτικό-μαζικό χαρακτήρα. Παρά τα συστήματα που έχουν θεσμοθετηθεί για την εύρυθμη λειτουργία της, κατά βάση, πρυτανεύει το ατομικό συμφέρον έναντι του γενικού. Σε ένα χαοτικό σύστημα, όλα συνδέονται με όλα μέσω αρνητικής και θετικής ανάδρασης! Ένα γεγονός ελάχιστης σημασίας ασκεί επιρροή! Στις μικρές κοινωνίες (οικογένειες, φυλές), η δύναμη έχει κύρια σημασία, γιατί κάθε άτομο ασκεί άμεσα μεγάλη επιρροή.

Στις μεγάλες κοινωνίες, όμως, η επιρροή του απλού ανθρώπου θεωρείται μηδαμινή. Οι υγιείς κοινωνίες προσπαθούν να πετύχουν τη σταθερότητα του συνόλου με την εξισορρόπηση της ελευθερίας και της δημιουργικότητας του ατόμου. Οι αρχαιοελληνικές Πόλεις-Κράτη υπήρξαν ένα εξαιρετικό και μοναδικό παράδειγμα εξισορρόπησης. Λειτούργησαν καλά για τους ελεύθερους πολίτες (χωρίς, όμως, τη συμμετοχή των γυναικών και των σκλάβων).