Η παρούσα εργασία αποτελεί προσωπική κατάθεση των προβληματισμών για τη δομή των σημερινών κοινωνιών και τη θέση κάθε ατόμου μέσα σε αυτές. Ο προβληματισμός, η διαλλακτικότητα και η αναζήτηση θεωρώ ότι είναι στοιχεία ατομικής ευθύνης απέναντι στην κοινωνία, μέσα από τα οποία μπορεί η τελευταία να προοδεύσει στο σύνολό της. Τα προβλήματα άλλωστε κρύβουν μερικές φορές και νέες προοπτικές, όπως αποδεικνύει η μεταμοντέρνα εποχή, με τις διεκδικήσεις και τις καινοτομίες της.

Η τέχνη αποτελεί μέσο έκφρασης και συσχέτισης με τον κόσμο, και οι συλλογικές πρακτικές τέχνης επεκτείνουν τη σχέση αυτή και τις σκέψεις που τη συνοδεύουν πέραν του ατομικού πεδίου, στο επίπεδο της κοινωνίας. Εν μέρει, όλες οι μορφές τέχνης αναλαμβάνουν αυτή τη λειτουργία όταν δημοσιοποιούνται.

Οι συλλογικές πρακτικές τέχνης όμως επιτρέπουν τη ζωντανή ανάμιξη στο παρόν, επενδύοντας στην κινητοποίηση και την κοινή εμπειρία.
Ενδεχομένως, οι απόψεις περί συλλογικών πρακτικών τέχνης, όπως αναπτύχθηκαν στο παρόν πλαίσιο, διέπονται από μια δόση ουτοπίας. Ωστόσο, είναι σημαντικό να έχει κανείς κατά νου τα μέγιστα οφέλη που μπορούν να αποκομιστούν από μια διαδικασία προκειμένου να προσπαθήσει να τα αντλήσει. Όπως είδαμε, το πώς διάγουμε τις ζωές μας και το πώς αξιοποιούμε το περιβάλλον μας καθορίζεται από την εικόνα που έχουμε σε σχέση με αυτό. Όσο πιο ανοιχτή και διαπραγματεύσιμη είναι αυτή η εικόνα του κόσμου και η σχέση μαζί του, τόσο πιο πλούσιες είναι οι πιθανές εμπειρίες και τα οφέλη για όλους.

Η δραστηριοποίηση μέσα από συλλογικές πρακτικές τέχνης μπορεί να μοιάζει ξένη σε πολλούς. Η εξοικείωση, όμως, με αυτές μπορεί να προκύψει μέσα από τη δημοσιότητά τους. Μόνο όταν κάτι υπάρξει ως ενδεχόμενο μπορεί να προκύψει στη συνέχεια ως συνειδητή επιλογή και
ρόλος του δημόσιου χώρου είναι να προσφέρει αυτή τη δυνητικότητα.
Η συνέχεια  εδώ