Από την εποχή που ο homo sapiens έκανε τα πρώτα βήματά του επάνω στον Πλανήτη μας ένιωσε συναισθήματα  δέους, απορίας και θαυμασμού, τα οποία απέδωσε σε  τρομερούς «δράκους» ή θεότητες υπερβατικές, που κυβερνούσαν αυτό, τον οποίο οι αρχαίοι πρόγονοί μας ονόμασαν Κόσμο,  γιατί διαπίστωσαν να αναδύεται μια αρμονία και μια τάξη, που τους πλημμύριζε με συναισθήματα αγαλλίασης και ευτυχίας.

Μάλιστα τίμησαν δυο θεούς, της τάξης και του χάους αντίστοιχα, στο ίδιο Ναό που έχτισαν στους Δελφούς,  τον Απόλλωνα και τον Διόνυσο.

Η συνέχεια ΕΔΩ! 

Δημήτρης Κ. Μπάκας 

 

Βίας ο Πριηνεύς: Άκουγε πολλά, μίλα την ώρα που πρέπει.

Θαλής o Μιλήσιος: Καλύτερα να σε φθονούν παρά να σε λυπούνται.

Κλεόβουλος ο Λίνδιος: Το μέτρο είναι άριστο.

Περίανδρος ο Κορίνθιος: Οι ηδονές είναι θνητές, οι αρετές αθάνατες.

Πιττακός ο Μυτιληναίος: Με την ανάγκη δεν τα βάζουν ούτε οι θεοί.

Σωκράτης: Εν οίδα ότι ουδέν οίδα. Ουδείς εκών κακός.

Θουκυδίδης: Δύο τα εναντιότατα ευβουλία είναι, τάχος τε και οργήν.

Πλάτων: Άγνοια, η ρίζα και ο μίσχος όλου του κακού. 

Αριστοτέλης: Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων.