Η «Παιδεία» είναι μεστή λέξη: «Χρήση μέσων για τη διάπλαση και την ανάπτυξη του ανθρώπου». Αυτό τούτο το «είναι του ανθρώπου», ήτοι ο απώτερος σκοπός της Αρχαίας Ελληνικής Παιδείας!

Ο όρος διάπλαση με τις συνεκδοχές του της διαμόρφωσης και του σχηματισμού, έχει το μειονέκτημα να αγνοεί ότι η αποστολή της διδασκαλίας είναι ενθάρρυνση της αυτό-διδασκαλίας με την αφύπνιση, πρόκληση και εύνοια της αυτονομίας του πνεύματος. Η διδασκαλία, ως τέχνη μετάδοσης γνώσεων σ’ έναν μαθητή με τρόπο, ώστε να τις καταλάβει και να τις αφομοιώσει, έχει μια πιο περιοριστική έννοια, καθώς είναι μόνο γνωστική.

Για να πούμε την αλήθεια, η λέξη διδασκαλία δεν μας αρκεί...

Η συνέχεια ΕΔΩ! 

Δημήτρης Κ. Μπάκας 

 

Βίας ο Πριηνεύς: Άκουγε πολλά, μίλα την ώρα που πρέπει.

Θαλής o Μιλήσιος: Καλύτερα να σε φθονούν παρά να σε λυπούνται.

Κλεόβουλος ο Λίνδιος: Το μέτρο είναι άριστο.

Περίανδρος ο Κορίνθιος: Οι ηδονές είναι θνητές, οι αρετές αθάνατες.

Πιττακός ο Μυτιληναίος: Με την ανάγκη δεν τα βάζουν ούτε οι θεοί.

Σωκράτης: Εν οίδα ότι ουδέν οίδα. Ουδείς εκών κακός.

Θουκυδίδης: Δύο τα εναντιότατα ευβουλία είναι, τάχος τε και οργήν.

Πλάτων: Άγνοια, η ρίζα και ο μίσχος όλου του κακού. 

Αριστοτέλης: Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων.