Ο κάτοικος αυτού του χωριού Βασίλειος Θεοδωρακόπουλος του Κωνσταντίνου, ο λεγόμενος στα γεράματά του «γερο-Σιαφαρής», γεννήθηκε το 1863, παντρεύτηκε την Χάϊδω Αναγνωστοπούλου του Χρήστου και έκαναν 7 κορίτσια και 2 αγόρια. Ένα κορίτσι και ένα αγόρι πέθαναν σε μικρή ηλικία
Το 1916, όταν επετράπη η μετανάστευση στην Αμερική, πήρε τα τρία μεγαλύτερα κορίτσια του την Δημητρούλα ετών 20, την Μαριγούλα ετών 19 και την Γιαννούλα ετών 18 και μέσω Πατρών έφθασε στην Νεάπολη Ιταλίας, για να μεταβούν με το πλοίο «NAPOLI» ως μετανάστες στην Αμερική. Λόγω του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η αναχώρηση βράδυνε 40 – 60 ημέρες, αλλά τελικά έφθασαν στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, στην Νήσο ELLIS, μαζί με μετανάστες από όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης, στις 13 Ιανουαρίου 1917.
Εκεί, μετά από τις ιατρικές εξετάσεις, τους εξέτασαν ακόμη όλους αν ξέρουν να διαβάζουν ο καθένας στην μητρική του γλώσσα! Όσους δεν ήξεραν τους διέγραφαν για να τους στείλουν πάλι πίσω με το ίδιο πλοίο «NAPOLI, όταν μετά τον ανεφοδιασμό του θα επέστρεφε τούτο στην Ιταλία. Τα κορίτσια και ο γερο-Σιαφαρής βρέθηκαν καλά στην υγεία τους, αλλά τα κορίτσια δεν ήξεραν γράμματα, αφού δεν υπήρχε τότε σχολείο στο χωριό και έτσι απορρίφτηκαν. Ο Σιαφαρής, 52 χρονών τότε, ήξερε γράμματα ως αυτοδίδακτος. Ήταν πολύ ικανός άνθρωπος. Υπάρχει το αντίγραφο του βιβλίου εισερχομένων στη νήσο ΕΛΛΙΣ με διαγραμμένα τα δύο κορίτσια. Ο παππούς μου τότε, εκείνη τη στιγμή, τους παρακάλεσε να εξετάσουν τα κορίτσια πριν φύγουν για την επιστροφή (περίπου 20 - 30 ημέρες για τον ανεφοδιασμό). Έγινε δεκτό και τους τοποθέτησαν σε κάποιο χώρο.
Όλες τις ημέρες, από το πρωί ως το βράδυ ο παππούς μάθαινε τα κορίτσια πώς να γράφουν και να διαβάζουν. Τα βασικά. Παρακαλούσε τον Θεό, την Παναγία, τον Άγιο Δημήτρη και όλους τους Αγίους που θυμότανε. Τότε του ήρθε στο μυαλό η εικόνα του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, που τον έδειχνε να γράφει με μία πέννα . Ως γνωστόν ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος έγραψε στην νήσο Πάτμο, στα γεράματά του το ιερό βιβλίο «Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ». Παρακάλεσε λοιπόν θερμά τον Άγιο να βοηθήσει τα κορίτσια να περάσουν τις εξετάσεις και τάχτηκε να κάμει ένα εκκλησάκι στη Χάρη του, όταν θα γύριζε στην Ελλάδα. Πράγματι τα κορίτσια πέρασαν, δούλεψαν όλοι και ο παππούς γύρισε στην Ελλάδα στις 21 Ιουλίου 1920, αφού τις πάντρεψε και τις τρεις. Έκοψε ένα κομμάτι από το χωράφι του, όπως βλέπουμε τώρα για εκκλησία και προαύλιο, και έχτισε ένα εκκλησάκι σκεπασμένο με πλάκες. Τον Αη Γιάννη το Θεολόγο που γιορτάζει στις 23 Σεπτεμβρίου κάθε έτος.
Για κάποιο λόγο ο παππούς συμφώνησε με τον παππά και τους κατοίκους να γιορτάζουν ακόμα εδώ και την εορτή του Αγίου Κωνσταντίνου, πράγμα που συνεχίστηκε, εκτός σπανίων εξαιρέσεων, να γιορτάζεται εδώ και πάνω από 100 χρόνια.
Την δεκαετία του 1970 το εκκλησάκι ήταν έτοιμο να καταρρεύσει. Ο Θεόδωρος Θεοδωρακόπουλος, γιος του γερο Σιαφαρή, ξεκίνησε με σχέδια του αρχιτέκτονα γιού του Παναγιώτη Θεοδωρακόπουλου, με νόμιμη άδεια εγκεκριμένη και από τον Δεσπότη, με χρήματα της οικογενείας αλλά και με έρανο μεταξύ συγχωριανών και των πατριωτών στην Αυστραλία και Αμερική, και έγινε τελικά ο ναός αυτός σε ρυθμό «Σταυρεπίστεγος μετά Τρούλου» που τελείωσε το 1977. Ο Θοδωράκης ο Σιαφαρής τότε έκανε δημοσίευση στην ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ στις 22 Φεβρουαρίου 1977, στην οποία και δημοσίευσε ακριβώς τα ποσά που διέθεσαν άπαντες. Φωτοαντίγραφο υπάρχει σε διπλανό κάδρο. Πέραν αυτών των ποσών βεβαίως υπήρχαν και μικρότερα ποσά από ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΩΡΙΑΝΟΥΣ. Όλα τα χαρτιά με τις δωρεές, άδειες, εργολαβικά κλπ τα τοποθέτησε ο Θεόδωρος μαζί με τον παππά στην Αγία Τράπεζα. Όταν όμως έγινε η νέα εκ θεμελίων εκκλησία, που αναφέρουμε παρακάτω, δυστυχώς όλα τα χαρτιά βρέθηκαν θρυμματισμένα από τον καιρό, την υγρασία και από τα ποντίκια.
Αρχές του 2010, επειδή δεν ήταν δυνατή η υγρομόνωση το 1975 από τον ντόπιο εργολάβο, ήταν ορατή πλέον η υγρασία σε διάφορα σημεία που κατέστρεφαν τα χρώματα. Ανέλαβε λοιπόν ο παραπάνω αρχιτέκτονας μηχανικός να φέρει ειδικό συνεργείο από το Κιάτο Κορινθίας και με οικονομική συμβολή οικογενειακή έγινε αφαίρεση κεραμιδιών, υγρομόνωση και νέα κεραμοσκεπή. Εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι ο Κυριάκος Στριγγάρης, σύζυγος της Δήμητρας Θεοδωρακοπούλου, έχοντας μακροχρόνιες επισκέψεις και γνωριμίες με τους αγιογράφους του Αγίου Όρους, παράγγειλε όλες τις αγιογραφίες τις οποίες τοποθέτησε και ολοκλήρωσε ο συγχωριανός μας αγιογράφος Παναγιώτης Βεργέτης, όπως τις βλέπουμε σήμερα.
Αξίζει να πούμε ότι κάποιες φορές ο αγράμματος γερο- Σιαφαρής είχε μαλώσει αυστηρά μερικούς συγχωριανούς, όταν στα πρώτα χρόνια τύχαινε κάτι καλό στην οικογένεια και του έλεγαν ότι «εσάς σας βοηθάει ο Αγιάννης». Με τα δικά του λόγια τους έλεγε και ξανάλεγε ότι η Ευλογία του Αγιάννη δεν ήταν γιατί του έταξε την εκκλησία. Ο Αγιάννης δεν φώτισε τα κορίτσια την ώρα της εξέτασης. Τους έλεγε ότι η Πίστη τους τους έδωσε τη δύναμη να παλέψουνε. Ο Άγιος δεν είναι «Δώστε μου να σας δώσω». Ντροπή!
Αυτή είναι η ιστορία του όμορφου αυτού Ναού.
Μάϊος 2024
Κωνσταντίνος Θ. Θεοδωρακόπουλος
