Αντιδημοφιλής ανάρτηση-σεντόνι:
Δεν αισθάνομαι καθόλου την ανάγκη να υπερασπιστώ τον θεσμό της Eurovision, απλώς -επειδή διαβάζω αρκετά εδώ πέρα- θα ήθελα να πω κι εγώ την παρόλα μου, με σεβασμό πάντα στις απόψεις όλων σας και ταυτόχρονα, με την επαγγελματική διαστροφή που με διακρίνει.
Eίναι "πανηγυράκι" η Eurovision; Είναι!!!
Μία εξαιρετική μουσική μάζωξη πολλών διαφορετικών ανθρώπων που, για μία εβδομάδα (τουλάχιστον), ανταλλάσσουν πολιτιστικές και άλλες εμπειρίες, γεμάτες χρώμα, ρυθμό και μουσική!
Αν μη τι άλλο, μία χώρα σαν τη δική μας, όπου κάθε καλοκαίρι -και όχι μόνο- ξεσαλώνουμε όλοι στα πανηγύρια, ξεσπώντας στις αθώες γουρουνοπούλες, πίνοντας νοθευμένα κρασιά ή τσίπουρα και χορεύοντας υπό τους ρυθμούς ζουρνάδων και ταμπούρλων, από κακοφορμισμένες και πρόχειρα στημένες μικροφωνικές εγκαταστάσεις και παράφωνους -επί το πλείστον- τραγουδιστές, θα έπρεπε να έχει καλύτερη αντιμετώπιση απέναντι στα πανηγύρια.
Ειδικά σε πανηγύρια - υπερπαραγωγές, που κοστίζουν πολλά λεφτά για να στηθούν, βασισμένα στην εξαιρετική τεχνογνωσία εξειδικευμένων τεχνικών και άλλων τηλεοπτικών μονάδων παραγωγής. Πανηγύρια, τα οποία -επιπλέον- παρέχουν εκατοντάδες θέσεις εργασίας ανά τον κόσμο και αποτελούν πηγή εσόδων, έστω κι αν αυτό δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, τόσο για τη χώρα που τα διοργανώνει, όσο και για όσες άλλες λαμβάνουν μέρος στο όλο στήσιμο.
Κυρίως όμως, επειδή προσωπικά θεωρώ τον εαυτό μου Ελληνίδα-Ευρωπαία, είναι ένα μουσικό πανηγύρι που συσφίγγει τις σχέσεις μας με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους (και με μερικούς ακόμα ξώφαλτσα Ευρωπαίους -λέγε με Αυστραλία), οπότε κάθε τι που οδηγεί σε τέτοιου είδους σύσφιξη για μένα μόνο κέρδος είναι.
Είναι εξεζητημένες ή και απολύτως κιτς οι εμφανίσεις; Είναι!
Και κάθε χρόνο ενδεχομένως θα γίνονται και χειρότερες. Κυρίως διότι η Eurovision είναι _και_ ένα τηλεοπτικό προϊόν και το "μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις" rules, my friends! Και ως γνωστόν, το μάτι "χορταίνει εύκολα" ή "του τρελού το μάτι στο κόκκινο κολλάει" ή βάλτε ό,τι θέλετε σε παροιμία για να κατανοήσετε ότι η σκηνή είναι αδηφάγα και καταπίνει αυτούς που είναι επάνω της, οπότε για να επιβιώσουν, πρέπει να την καταπιούν πρώτοι αυτοί.
Γι' αυτό και οι περισσότεροι αναλώνονται στα χτυπητά κοστούμια ή στα "τρικ" πάνω στη σκηνή ή σε αυτό το "κάτι", που θα τους κάνει τηλεοπτικά να ξεχωρίσουν και γίνονται μάχες επί μαχών με τον σκηνοθέτη κάθε φορά να τονίσει _ακριβώς_ αυτό το σημείο που θέλουν να φανεί προς τα έξω.
Φέτος για παράδειγμα, τα μακρινά πλάνα είναι ελάχιστα, ο καμεραμάν που τρέχει γύρω τους επί σκηνής πρέπει να έχει φτύσει το γάλα της μάνας του και τα σκηνικά έχουν σχεδόν καταργηθεί, καθώς πλέον έχουν αντικατασταθεί απ' τις οθόνες πάνω κάτω και πλαγίως που σου κάνουν παπάδες (μειώνοντας και τα σχετικά κόστη), διότι η Τεχνολογία είναι βοηθός μας, αδέλφια και επιτέλους, πρέπει να το καταλάβουμε και να την αφήσουμε να κάνει τη δουλειά της, παίρνοντας απ' αυτήν τα καλύτερα.
Αν με ρωτάτε, η χειρότερη στιγμή, φέτος, δεν είναι η σατανιστική εμφάνιση της Ιρλανδίας, ούτε το κωλαράκι του Φινλανδού με το ανύπαρκτο βρακί. Η χειρότερη για μένα εμφάνιση ήταν της Ισπανίας, όχι για το ότι οι χορευτές φορούσαν λάτεξ στρινγκ και ψηλοτάκουνες μπότες, που καθόλου δεν ταίριαζαν με τα μούσια τους, αλλά γιατί η συνύπαρξή τους με τη συγκεκριμένη τραγουδίστρια δεν κόλλαγε πουθενά και αισθητικά με ενοχλούσε απίστευτα. Αλλά είναι στους "big five" κι έτσι θα τους ξαναδούμε, δυστυχώς...
Γίνεται πολιτική στην Eurovision; Μα φυσικά ναι!
Απ' τις ψήφους που δίνονται μεταξύ γειτονικών ή με κοινά συμφέροντα χωρών, μέχρι την απαγόρευση της εμφάνισης κάποιων χωρών ως κύρωση για όσα αυτές κάνουν στον κόσμο. Θα μου πείτε, του έκαναν τη μούρη κρέας του Πούτιν, που απαγόρευσαν στη Ρωσία τη συμμετοχή της; Όχι, αλλά είναι ένας απ' τους πολλούς τρόπους να διαδηλώσει η Ευρώπη την αντίθεσή της σε όσα κάνει, ένα μήνυμα που πηγαίνει σε κάθε κατεύθυνση και όποιον ακουμπήσει. Και μην μου πείτε ότι ξέρετε όλοι απ' έξω κι ανακατωτά τις κυρώσεις που έχει υποστεί η Ρωσία σε επίπεδο Ε.Κ. ή σε άλλες συμφωνίες απ' τις οποίες έχει "εξοστρακιστεί". Ενώ για τη Eurovision το ξέρει μέχρι και η θεία μου στο μνήμα της... (Εννοείται ότι δεν θα την πληρώσει -και σίγουρα δεν την πληρώνει, μην τρελαθούμε τώρα, οι άνθρωποι έχουν βαριά κληρονομιά επάνω τους- ο Ντοστογιέφσκι για όσα κάνει ο Πούτιν σήμερα, αλλά αν ζούσε σε αυτούς τους καιρούς εκείνος, θα έβρισκε έναν τρόπο να δείξει την αντίθεσή του επίσης).
Και πάντως, είναι _καλό_ να το ξέρει όλος ο κόσμος. Όχι φυσικά για να προάγει πολιτική μίσους μεταξύ των λαών, όπως αυτό που υφίσταται π.χ. η ομάδα του Ισραήλ αυτές τις μέρες εκεί (όπου αναγκάστηκαν να αλλάξουν το ηχητικό με τα γιουχαΐσματα, με χειροκροτήματα για να είναι η εμφάνισή τους χωρίς πρόβλημα). Αλλά διότι ακόμα και πετραδάκι πετραδάκι, κάποτε θα πέσουν τα τείχη που χωρίζουν το σωστό ή το λάθος και πάντως, το μήνυμα του ότι ο κόσμος καταλαβαίνει τη διαφορά είναι σημαντικό. Για την ψυχική μας κυρίως ηρεμία.
Μπορεί να σας φαίνεται ίσως παράλογο αυτό που θα πω, αλλά ο θεσμός της Eurovision είναι κομμάτι πολιτισμού. Ω, ναι, πιστέψτε το! Και ως γνωστόν, η πολιτιστική διπλωματία είναι μέρος της ήπιας ισχύς μιας χώρας -εγώ θα σας λέω τα βασικά;- οπότε, ακόμα και με αυτές τις τρελές ή -γι' άλλους- απαράδεκτες εμφανίσεις, δουλίτσα γίνεται και οφείλουμε να την ενθαρρύνουμε. Και νομίζω ότι πολύ σωστά επενδύουν οι δημόσιες ραδιοτηλεοράσεις σε όλη την Ευρώπη σε αυτήν.
Είναι τα τραγούδια χειρότερα κάθε χρόνο; Εξαρτάται ποιον ρωτάς.
Διότι όσοι από εμάς ανήκουμε στην ηλικιακή ομάδα που προλάβαμε τον Τζόνι Λόγκαν, έστω στη δεύτερη νίκη του και ως παιδιά γαλουχηθήκαμε με την Κορίν Ερμές και το "Si la vie est cadeau", προφανώς ακούμε περισσότερο θόρυβο, παρά μελωδία. Όμως η γενιά της κόρης μου -και όχι μόνο- θεωρεί το "Ζάρι" μία εξαιρετική επιλογή τραγουδιού για να μας εκπροσωπήσει, αγαπάει το σομόν παλτουδάκι του Nemo και λατρεύει τον ήχο του "The code" και ναι, αυτή ακριβώς είναι η νέα γενιά στην οποία πλέον απευθύνεται η Eurovision, διότι εμείς αποτελούμε εκείνο το ηλικιακό κοινό, με το οποίο δεν ασχολούνται πια οι τηλεθεάσεις...
Αποδεχτείτε το, ζήστε την ηλικιακή σας κρίση και ξεπεράστε την με χαμόγελο! Και τότε θα αντιληφθείτε ότι, ακόμα και σε όλα αυτά που, εκ πρώτης όψεως, δεν καταλαβαίνουμε, υπάρχουν προβληματισμοί, υπάρχουν αναζητήσεις, υπάρχουν ψαγμένοι στίχοι και μια μελωδία, που αγγίζει κάποιες καρδιές, ακόμα κι αν αυτές χτυπούν διαφορετικά απ' τη δική μας...
Κι αν όλα τα παραπάνω σας φαίνονται αδιανόητα, θέλω να θυμηθείτε ότι απ' αυτό το πανηγυράκι έχουν περάσει και περνούν κάθε χρόνο -και πολλές φορές κερδίζουν την πρωτιά- απίστευτες φωνές.
Όπως ο Πορτογάλος Salvador που κέρδισε το 2017, όπως οι ΑΒΒΑ που δεκάδες γενιές -και η σημερινή- λατρεύουν να τους ακούνε και να τους χορεύουν, όπως η Σελίν Ντιόν, που ξεκίνησε την καριέρα της από μία τέτοια σκηνή, όπως η δική μας Έλενα ή ο λατρεμένος μου φέτος Σλιμάν, υπάρχουν καλλιτέχνες που, ανεξαρτήτως του πώς αυτοπροσδιορίζονται φέρνουν ένα ήθος με την παρουσία τους, ένα ήθος που μας κάνει όλους καλύτερους.
Και οι περισσότεροι απ' αυτούς, αν όχι όλοι, έχουν περάσει από πανεπιστήμια κι έχουν κάνει σπουδές που θα έκαναν να χάσουν το χρώμα τους όλοι εκείνοι που "έμαθαν την τέχνη απλώς στο σανίδι ή στο πανεπιστήμιο του δρόμου".
Το 2024 νομίζω όλοι έχουμε καταλάβει τη διαφορά που κάνει η Παιδεία στον άνθρωπο, ας μην γυρίζουμε στα βασικά, επειδή έτσι μας βολεύει...
Αν πάλι σας ενοχλούν τόσο τα γυμνά κωλαράκια -κι εμένα αισθητικά δεν είναι το καλύτερό μου- τα περίεργα χρώματα στα μαλλιά και τα εξεζητημένα ρούχα που δεν πηγαίνουν στους διάφορους σωματότυπους, αντί να εξασκείστε στο body shaming, απλώς αλλάξτε κανάλι.
Ξέρετε, ο κόσμος προχωράει κι απ' τον υποκριτικό εκείνο κόσμο όπου όλες οι βρωμιές και οι καταπιεσμένες διαστροφές κρύβονται μέσα σε όμορφα καλοραμμένα κοστούμια και σε υπόγεια τύπου Κωσταλέξι, προτιμώ την αλλαγή, ακόμα κι αν αυτή δεν ταιριάζει με τα γούστα μου. Προτιμώ την αλήθεια των ανθρώπων και την διάφανη αδυναμία τους, με όσα προβλήματα αυτή φέρει, γιατί μόνο έτσι μπορώ να την αντιμετωπίσω και αναλόγως να τη διαχειριστώ. Απ' το να φοβάμαι τι με περιμένει στη γωνία, προτιμώ αυτό που είναι να φαίνεται...
E και χίλια συγγνώμη σας εύχομαι, αλλά θα σας πω υποκριτές που δεν σας πείραξαν, δεν σας τάραξαν και δεν σας σόκαραν οι διαφάνειες και τα γυμνά σώματα στο Met Gala 2024, αλλά σας ενοχλεί ο πισινούλης του Φινλανδού. Εκτός αν το γυμνό γυναικείο σώμα είναι "αποδεκτό", αλλά με το ανδρικό έχετε θέμα, οπότε ας το κοιτάξετε καλύτερα, διότι οι διακρίσεις καιροφυλαχτούν και τα στερεότυπα είναι ενσωματωμένα στις ταπετσαρίες των χαλιών σας...
Ο κόσμος αλλάζει και μαζί του χρειάζεται να αλλάξουμε κι εμείς και μέσα απ' αυτή την αλλαγή να "rise like a Phoenix", ακόμα κι αν μας το τραγουδάει με τη συγκλονιστική φωνή του ο/η Κοντσίτα Βουρστ, φορώντας μία λαμέ τουαλέτα που διόλου δεν ταιριάζει με τα μαύρα γένια του...
Εγώ επιλέγω να ακούω τη φωνή του, που κάθε φορά με ανατριχιάζει και δεν με νοιάζει καθόλου τι φοράει τραγουδώντας....
Όλα _δεν είναι_ για όλους!
Αυτό είναι το θαυμάσιο πράγμα με την τηλεόραση, αλλά κυρίως, αυτό είναι το ονειρεμένο πράγμα με τη μουσική...
Έχει για όλους!
Καλή επιτυχία, Ελλάδα (είμαι Ελληνίδα πάνω απ' όλα, εντός Ευρώπης, όπου και σκοπεύω να παραμείνω).
Σ' αγαπώ, Σλιμάν! (Η "Γουάντα" μέσα μου λατρεύει να της μιλάνε γαλλικά, όταν της μιλούν γι' αγάπη)...
