Κατά την «ολιστική θεωρία»  το όλον δεν συνιστά το απλό άθροισμα των μερών, αλλά κάτι παραπάνω ( γνωστό το παράδειγμα του κέικ που το φτιάχνουμε από αλεύρι, ζάχαρη, αβγά κλπ. αλλά τελικά τρώμε κάτι διαφορετικό από το άθροισμά  τους. Απλούστατα τρώμε κέικ).

Έτσι αντίστοιχα ο άνθρωπος ως οντότητα δεν είναι απλά το άθροισμα των επιμέρους οργάνων του, αλλά συνιστά ένα όλο, που παράγει πνευματική και λοιπή ενέργεια. Το ίδιο και η Κοινωνία ή έστω και μια απλή ομάδα παράγει ενέργεια που δεν μπορούν να παράγουν τα μέλη της, όταν απλά συνιστούν ένα απλό άθροισμα, δηλαδή χωρίς κατάλληλη οργανική σύνθεση με την έννοια ότι ενεργούν, ως μέλη ενός συνόλου. Και αν πρόκειται για μια σύνθεση «ανόργανων» μηχανισμών, όταν πρόκειται για άψυχα όντα, τότε η σύνθεση δημιουργείται από την πίεση της εξωτερικής ανάγκης, όπως περίπου μας διδάσκει η Φύση με τα άπειρα παραδείγματα γύρω μας. O υπέρτατος παράγοντας είναι η ανάγκη για τα φυσικά φαινόμενα, ακολουθούν τους Νόμους της. Νόμους, που ο άνθρωπος προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει και μάλιστα το έχει πετύχει σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό.[ Στη Φύση αλληλοεπιδρούν τέσσερις δυνάμεις: βαρυτική, ηλεκτρομαγνητική, η ισχυρή και ασθενής αλληλεπίδραση].