Η έως τώρα εξωτερική πολιτική του Γάλλου Προέδρου ακολούθησε, κατά το μάλλον ή το ήττον, τους βασικούς άξονες του γκωλικού προτύπου.
Η επανεκλογή του Εμμανουέλ Μακρόν κατά τον 2ο γύρο των προεδρικών εκλογών στο ύπατο αξίωμα της Γαλλικής Δημοκρατίας, εξελίχθηκε σε τυπική διαδικασία. Την 24η Απριλίου επικράτησε με 58.5% των ψηφισάντων/σών, έναντι 41.5%, της Μαρί Λεπέν η οποία ήταν για δεύτερη φορά ανθυποψήφιά του. Στις προηγούμενες εκλογές του 2017, τα ποσοστά ήταν αντιστοίχως 66.10% έναντι 33.90%. Κατά την πρώτη του θητεία στο Μέγαρο των Ηλυσίων, ο Μακρόν απέδειξε ότι είναι βαθύτατα πολιτικό ον. Ο ίδιος υπήρξε μέλος του σοσιαλιστικού κόμματος και Υπουργός Οικονομικών, Βιομηχανίας και Ψηφιακής Πολιτικής στην Κυβέρνηση του Μανουέλ Βαλλς, επί προεδρίας του σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ. Ο ύστερος αυτοπροσδιορισμός του ως φιλελεύθερος και η προϋπηρεσία του ως ανώτατο τραπεζικό στέλεχος δημιούργησε κατά την πρώτη υποψηφιότητά του τις προσδοκίες ή ανησυχίες -αναλόγως την οπτική- μίας μάλλον τεχνοκρατικής διακυβέρνησης, οι οποίες όμως μετουσιώθηκαν σε δύσκολες αποφάσεις προσαρμογής στα πεδία της εσωτερικής και της εξωτερικής πολιτικής.